காலை ரெங்கராஜ் சார் அலைபேசியில் அழைத்தார்.
1977-78 இல் எனக்கு பத்தாம் வகுப்பு கணக்கெடுத்தவர். என் மீது அன்பைப் பொழிபவர்களில் அவர் யாருக்கும் இரண்டாமவர் இல்லை.
திடீரென பள்ளிக்கு வருவார். பேசிக் கொண்டிருப்பார். போய்விடுவார்.
திடீரென சத்திரம் வாடா என்பார். ஓடுவேன். “சும்மாதான் , பார்க்கனும்னுதான் கூப்பிட்டேன்” என்பார்.
கையைக் கட்டிக் கொண்டு நிற்பேன். “ சரி கிழம்பு. புள்ளைகள பத்திரமா பார்த்துக்க “ என்பார். திரும்பி விடுவேன்.
அப்பாவின் மரணத்திற்கு வந்தவர் என் கைகளைப் பற்றிக் கொண்டு அழுதார். தேற்றினேன்.
இன்று காலை அழைத்தார்.
“ வணக்கம் சார். சொல்லுங்க.”
“ எங்கடா இருக்க.”
“ வீட்ல”
“ வீட்லன்னா. கடவூரா? பெரம்பலூரா?”
” பெரம்பலூர்”
” சரி, வரேன். வந்ததும் போன் செய்றேன். வந்து கூட்டிட்டுப் போ”
“ சரிங்க சார்”
“ வந்தார்.
” வாங்க சார் போகலாம்”
“ வேண்டாம் இங்கேயே பேசலாம்”
பேசிக் கொண்டிருந்தோம்.
“ சரி. புறப்படவா.”
“ என்னங்க சார் வீட்டுக்கு வராம”
” பார்க்கனும்னு தோணுச்சு. வந்தேன். பார்த்துட்டேன். கிழம்பறேன்”
“ என்ன சார் இது. அப்பாவும் போயிட்டாங்க. நீங்களும் வீட்டுக்கு வராம போறீங்க”
“ அப்பா போயிட்டாரா. இருக்கேனேடா”
இது வரைக்கும் அழாமல் அடித்ததே பெரிது. இனி ஒரு வார்த்தை அடித்தாலும் விசும்பி விடுவேன்.
No comments:
Post a Comment
வணக்கம். வருகைக்கு நன்றி. தங்கள் கருத்துகளை வழங்கவும்.
தமிழில் டைப் செய்ய Click செய்யவும்