கவிதை 089

 

முகில்கள்

என் தலைக்குமேல்

உரசிக்கொள்ளத் துவங்கும்

ஒவ்வொரு முறையும்

நீ உரையாடத் துவங்குவது

தற்செயலாகத்தான்

கவிதை 101

 

மலைகள் விலகி

நீர்த்தடுக்கி

கெட்டிச் சாந்தாகி

கண்ட திக்கில் பாய்கின்றன

பர்வதங்களெல்லாம் இடம் பெயர்ந்து போயின

எம் கடவுள்களும் எம்மைவிட்டு

விலகிப் போயினர்

ஆழக்

காலம் போட்டு பில்லரிட்ட

கெட்டிக் கட்டிடங்கள்

வாவென்று

தண்ணீர் அழைத்த மாத்திரத்தில்

சகலமும் அடங்கி

ஆர்ப்பரிக்கும் நீர்வழி மிதக்கின்றன

மலைகளே மிதக்கையில்

அவை என்ன செய்யும் பாவம்

எந்தத் திசையிருந்து

எந்தத் திசைநோக்கி பாய்கிறதென்று அறிய இயலாத

காட்டாறொன்றின் மேல்

கரையிருந்து நீளும்

கிளைபற்றித்

தொங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்

கடவுளொருவர்

வெள்ளத்தின் இரைச்சலில்

வெள்ள இரைச்சலே அவருக்கு கேட்கவில்லை

நம் வேண்டுதலெப்படி கேட்கும்

ஈரம்

இவ்வளவு பொல்லாததென்று

எமக்குக் கற்றுக் கொடுத்திருக்கிறது

இந்தப் பேரிடர்

மக்களைக் காக்க போராடிக் கொண்டிருக்கிற

மக்களைப் பார்க்கிறேன்

பிழைத்தவர்கள் அறிவார்கள்

பிழைக்க வாய்க்காது போனாலும் நானும் அறிவேன்

மக்கள்...

மக்களைக் காக்கப் போராடுவார்கள்

யாரேனும் கடவுளைப் பார்ப்பதற்குள்

அந்தக் கிளை முறியலாம்

உறைந்து

அவர் கைபிடி நழுவலாம்

அவரே இறக்கலாம்

அநேகமாக

நானும்

காக்கப்படலாம்

அல்லது

நானும்

செத்துப் போகலாம்

இரண்டாவதற்கே

வாய்ப்பதிகம்

புரிந்து கொண்டது

இதுதான்

இயற்கையும்

மனிதமும்

மகத்தானவை

கவிதை 100

 

நனைய வாசலுக்கு வருமாறு

இறைஞ்சி

இரைந்து அழைத்துக் கொண்டிருக்கிற மழையை

வெறுப்போடு பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன்

இத்தனை வெறுப்போடு

மன்னரைக்கூட ஒருபோதும் நான்

பார்த்தது கிடையாதென்பது

மழைக்கே தெரியும்

தெற்கே வயநாட்டில்

முந்தின நாள் பள்ளியில்

தோழிகளோடு விளையாடிக் கொண்டிருந்த

மகளின் படத்தைத் திறந்து பார்த்த

குவைத்தில் இருக்கும் தகப்பனுக்கு

தன் மகளோடு அனைவரையும்

சரிந்து வழிந்த மலை

சாப்பிட்டுப் போன செய்தி

பத்து நிமிடத்தில் வருகிறது

அந்தக் குழந்தையின் தந்தையின்

புத்திர சோகத்தை

என் வெறுப்புமிழும் கண்களில்

கண்டிருக்க வேண்டும்

இப்போது என் தெருவில்

அழுது கொண்டிருக்கிறது மழை

கவிதை 099

 

அண்ணன் அழுவது

பொறுக்க மாட்டாமல்

அவனைக் கட்டிப் பிடித்து

ஆற்றுப்படுத்தும்

மோன்விதான்

நகக் கீறல் விழுமளவு கிள்ளி

அவனை அழ வைத்ததும்

கவிதை 098

 

அச்சு அசலாக

என்னைப் போலவே இருந்தான் அவன்

அவனை நானென்று கொண்டு

கந்துக்காரன்

அவனிடம் போவான்

இப்போதைக்கு நழுவித் தப்பலாம்

என்றிருந்தேன்

அவனுக்கும் கொடுத்திருக்கிறான் கந்து

கவிதை 097

 

அச்சு அசலாக

என்னைப் போலவே இருந்தான் அவன்

அவனை நானென்று கொண்டு

கந்துக்காரன்

அவனிடம் போவான்

இப்போதைக்கு நழுவித் தப்பலாம்

என்றிருந்தேன்

அவனுக்கும் கொடுத்திருக்கிறான் கந்து

கவிதை 096

 

கடின உழைப்பிற்கு ஊதியமும் இல்லை என்றால் எப்படி?

 

கீழே காணும் ஏழு அரசுக் கல்லூரிகளில் பணியாற்றும் 83 கௌரவ மற்றும் மணிநேர விரிவுரையாளர்களும் 33 அலுவலகப் பணியாளர்களும் ஆக 116 பேர் கடந்த 14 நாட்களாக உள்ளிருப்புப் போராட்டம் நடத்தி வருகிறார்கள் என்ற செய்தி நெஞ்சை அறுக்கிறது.

1) அரசு கல்லூரி, பெரம்பலூர்

2) அரசு கல்லூரி, லால்குடி

3) அரசு கல்லூரி,ஒரத்தநாடு

4) அரசு கல்லூரி, இனாம்குளத்தூர்

5) அரசு கல்லூரி, வேப்பூர்

6) அரசு கல்லூரி, அறந்தாங்கி

7) அரசு கல்லூரி, நன்னிலம்

உள்ளிருப்பு போராட்டம் நடத்த வேண்டிய தேவை ஏன் இவர்களுக்கு வந்தது?

தமிழ்நாட்டில் உள்ள அனைத்து பல்கலைக் கழகங்களும் உறுப்பு கல்லூரிகளை நடத்தி வந்தன. இந்த வகையில் 41 உறுப்பு கல்லூரிகள் இயங்கி வந்தன.

1) நிரந்தர விரிவுரையாளர்கள்

2) கௌரவ விரிவுரையாளர்கள்

3) மணிநேர விரிவுரையாளர்கள்

என்கிற மூன்று வகையினராக இந்த கல்லூரிகளில் விரிவுரையாளர்கள் பணியாற்றி வந்தனர். இவர்களில் நிரந்தர விரிவுரையாளர்கள் குறித்து இங்கு பேசுவதற்கு ஏதும் இல்லை.

இதில் கௌரவ விரிவுரையாளர்கள் 17,500 ரூபாயில் இருந்து 25,000 ரூபாய் வரைக்கும் தங்களது கல்வி தகுதிக்கேற்ப ஊதியம் பெற்று வந்தார்கள்.

மணிநேர விரிவுரையாளர்களுக்கு ஒரு மணி நேரத்திற்கு 400 ரூபாய், அதிகபட்சமாக ஒரு மாதத்திற்கு 40 மணி நேரம் என்கிற அளவில் பணி வழங்கப்படுகிறது.

இதன்படி மணிநேர விரிவுரையாளர் ஒருவர் ஒரு மாதத்திற்கு அதிக பட்சம் 16,000 ரூபாய் மட்டுமே ஊதியமாகப் பெற முடியும்.

இதைவிட அதிகமான ஊதியத்தை சில கடை ஊழியர்களே வாங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

மண் எடுக்கும் ஊழியர்களுக்கும் அச்சாபீசில் கம்போசிடர்களாக ஊழியம் பார்ப்பவர்களுக்கும் 4 ரூபாய் தினக் கூலி என்பது அநியாயம் என்றும் கம்போசிடர்களுக்கு அதிகம் வழங்க வேண்டும் என்றும் 17.08.1973 அன்று தந்தை பெரியார் பேசியதை 25.08.1973 அன்றைய விடுதலை வைத்திருக்கிறது.

எனில், 10 ஆம் வகுப்பு மட்டுமே முடித்த குழந்தைகள் கடைகளில் 15,000 ரூபாய் பெறும்போது, காலத்தையும் பொருளையும் செலவழித்துப் படித்து, Phd முடித்து வரும் விரிவுரையாளர்களுக்கு 16,000 ரூபாய் ஊதியம் என்பதே கண்டிக்கத் தக்கது.

இந்த ஊதியம் குறைவானது என்றும் 50,000 ரூபாயாக உயர்த்த வேண்டும் என்றும் UGC அறிவுறுத்தி உள்ளது. இதை 2019 இல் இருந்து நிலுவைத் தொகையோடு வழங்க வேண்டும் என்றும் அது உத்தரவு பிறப்பித்து உள்ளது.

இதன்படி ஊதியம் வழங்க வேண்டும் என்று சிலர் மதுரை உயர்நீதி மன்றத்தில் வழக்கு தொடுத்து இருக்கிறார்கள். வழங்க வேண்டும் என்று நீதிமன்றம் உத்தரவிட்டிருக்கிறது.

அதை நடைமுறைப் படுத்தாத அரசிற்கு எதிராக நீதிமன்ற வழக்கும் நிலுவையில் உள்ளது.

இந்த நிலையில் இவர்கள் உள்ள ஊதியத்தையாவது கொடுங்கள் என்று போராட வைத்தது எது?

ஏன் எட்டு மாதங்களாக இவர்களுக்கு ஊதியம் வழங்கப்படவில்லை?

2018 மற்றும் 2019 ஆம் ஆண்டுகளில் அரசாணை எண் 36 இன்படி 14 கல்லூரிகள் மற்றும் அரசாணை எண் 186 இன்படி 27 கல்லூரிகள் என்று 41 உறுப்பு கல்லூரிகளையும் அரசு கல்லூரிகளாக அறிவிக்கிறார் அன்றைய முதலமைச்சர் திரு எடப்பாடி பழனிசாமி அவர்கள்.

.இதுவரை பல்கலைக் கழகங்களிடம் இருந்து வந்த இந்த விரிவுரையாளர்கள் மற்றும் ஊழியர்களின் சம்பள செலவினம் நேரடியாக அரசின் கைகளுக்கு செல்கிறது.

அதுவரை பல்கலைக் கழகங்களிடம் இருந்து ஊதியத்தை பெற்றுவந்த விரிவுரையாளார்களும் ஊழியர்களும் தங்களது ஊதியத்தை கருவூலம் வழியாக பெறத் தொடங்குகிறார்கள்.

இது ஒரு வகையில் மிக நல்லதொரு ஏற்பாடு. இனி அரசாணை எண் 56 மூலமாக நமது பணியிடங்கள் நிரந்தரமாவதற்கு வாய்ப்பு பிறந்திருக்கிறது என்று விரிவுரையாளர்களும் ஊழியர்களும் கொஞ்சம் மகிழ்ந்தும் போனார்கள்.

பல்கலைக் கழகத்தின் வசம் இருந்து சம்பள செலவினம் அரசின் கைகளுக்கு மாறுகிறபோது,

1) கல்லூரிகளின் நடத்தப்படும் பாடப் பிரிவுகள்

2) பிரிவுகள் வாரியாக பணியாற்றும் விரிவுரையாளர்கள் பட்டியல்

3) பிரிவு வாரியாகப் பணியாற்றும் ஊழியர்களின் பட்டியல்

போன்ற விவரங்களை பல்கலைக் கழகங்கள் அரசிற்கு வழங்க வேண்டும்.

இந்த விவரங்களை அரசிற்கு அனுப்பும்போது பாரதிதாசன் பல்கலைக் கழகத்தில் உள்ள மேற்காணும் ஏழு கல்லூரிகளும் சில பிரிவுகளை குறிப்பிடத் தவறிவிட்டன. செலவினத்தை திட்டமிடுவதற்கு அனுப்பும் போது இப்படியான தவறுகளைச் செய்வது குற்றம்.

தம்மிடம் வழங்கப்பட்ட பட்டியலுக்கேற்றபடி செலவினத்திற்கு அனுமதி அளிக்கிறது.

இந்த இடம் வரைக்கும் இதில் அரசின் தவறும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை.

பல்கலைக் கழகத்தன் கவனப் பிசகால் விடுபட்ட பிரிவுகளுக்கு பாடம் எடுக்கும் 83 விரிவுரையாளர்களுக்கும் 33 ஊழியர்களுக்கும் தவிர ஏனைய ஆசிரியர்களுக்கும் ஊழியர்களுக்கும் கருவூலம் வழியாக மாதா மாதம் சரியாக ஊதியம் வந்து விடுகிறது.

இதை சரி செய்வதற்கான நடவடிக்கைகளையும் உரிய அவசரத்தில் இந்தக் கல்லூரிகளோ அல்லது பல்கலைக் கழகமோ எடுக்கவில்லை. மாறாக இந்த 116 பேருக்குமான ஊதியத்தை பல்கலைக் கழகமே வழங்க ஆரம்பிக்கிறது.

பல்கலைக் கழகத்தின் நிதிச்சுமையின் காரணமாகவோ என்னவோ கடந்த எட்டு மாதங்களாக இவர்களுக்கு ஊதியம் வழங்கப்படவில்லை.

பல்கலைக் கழகத்தின் முக்கியமான செலவினம் என்பது பாடம் நடத்துபவர்கள் மற்றும் ஊழியர்களின் ஊதியம்தான் என்பதை பல்கலைக் கழகம் மறந்துவிடக் கூடாது.

விரிவுரையாளர்களும் ஊழியர்களும் அவரவர் கல்லூரிகளில் உள்ளிருப்பு போராட்டத்தை நடத்துகிறார்கள்.

அரசிற்கு வந்த செலவினத்தை அரசு விடுவித்திருக்கிறது. இதில் அரசின் பிழை இல்லை என்பதை ஆண்டுக் கணக்காக அரசு கூறக் கூடாது.

அதுவும் கல்வியில் மிகுந்த அக்கறையோடு கவனம் குவிக்கும் திரு ஸ்டாலின் அவர்களது அரசாங்கம் இதைத் தவிர்த்தே ஆக வேண்டும்.

பிழை பல்கலைக் கழகத்தினுடையது. தவறு இழைத்தவர்களைத் தண்டித்துக் கொள்ளுங்கள்.

விரிவுரையாளார்களுக்கும் ஊழியர்களுக்கும் ஊதிய நிலுவையை உடனடியாக வழங்க ஏற்பாடு செய்யுங்கள். மாதா மாதம் இவர்களுக்கு ஊதியம் கிடைப்பதை உத்தரவாதப் படுத்துங்கள்.

இவர்களை நிரந்தரப்படுத்தும் வகையில் கொண்டு வரப்பட்டுள்ள அரசாணை எண் 56 ஐ உடனடியாக நடைமுறைப்படுத்தப் பாருங்கள்.

கடின உழைப்பிற்கு ஈடு இணை இல்லை என்பது சரி, ஊதியமும் இல்லை என்றால் எப்படி?

கவிதை 095

 

சிதிலமடைந்த

ஒரு குட்டிச்சுவரின் நிழலில்

மேற்கு ஓரமாக நானும்

கிழக்கு ஓரமாக

ஒரு கழுதைக் குட்டியும்

நின்று கொண்டிருக்கிறோம்

கவிதை 094

 

வேலுநாச்சியார் வேடத்தில்

தோழர் சுந்தரப்ப காமராஜின்

பேத்தியைப் பார்த்ததும்

நாச்சியாரின்

சகலத்தையும் சொன்னவர்கள்

அவள்

அழகி என்பதை சொல்லுமளவிற்கும்

பெருந்தன்மையோடு இருந்திருக்கலாமென்று தோன்றுகிறது

கவிதை 093

 

கவிதை 092

 

உள்துறை அமைச்சரை

அலைபேசியில் அழைத்தால்

பிரதமர் எடுப்பதைக்கூட

ஒரு கணக்கில் கொள்ளலாம்

ஆனால்

ஐந்து நாட்ளுக்கு முன் வந்துபோன

விடுதலைநாளன்று

வீட்டு வாசலில்

கொடியேற்றச் சொல்வதை

எப்படி செரிப்பதென்று

யோசித்துக் கொண்டிருந்தபோதே

அலைபேசியை

அமைச்சர் எடுத்துவிட்டார்

எப்படி செரிப்பதென்று

அவரிடம் கேட்டால்

எப்போதோ இறந்த சிவாஜி

1960 வாக்கில்

சென்னைக்கு வந்ததாக

அண்ணாமலை சொல்லவில்லையா?

1883 இல் பிறந்த சவார்க்கர்

1857 இல் நடந்த

சிப்பாய் கலகத்தில் கலந்துகொண்டதாக

நானே சொல்லவில்லையா?

வரலாறென்றால்

ஜனங்களை

கடந்த காலத்திற்கு

கொண்டுபோவதுதான்

தம்மை வாழவைக்குமென்றும்

சொன்னவர்

தானே செரிக்க வேண்டும் என்றும்

செரிக்காத பட்சத்தில்

ஈடி வரும் என்றும் கூறவே

நிகழ்காலத்தில்

என்ன செய்வதாக உத்தேசமென்றால்

தங்களைக் கேட்காமல்

தினமும்

தன்னைத்தானே சுற்றுவதற்கு

நாளொன்றுக்கு

பூமிக்கு

140 கோடி வரிபோட்டு

ஜனங்களிடம்

தலைக்கு

நாளொன்றுக்கு

ஒருரூபாய்

வசூலிக்க இருப்பதாக சொன்னார்

கவிதை 091

 

காஸா குறித்த

ஒரு கவிதையில்

”குழந்தைகளின் கல்லறை” என்று

எழுதியிருந்தேன்

குழந்தைகளின் கல்லறைகள் அல்லவா

என்று கேட்டவளிடம்

தாங்கள்

கொன்றுபோட்ட குழந்தைகளை

அள்ளிப்போய்

ஒரே குழியில் கொட்டி

மூடிவிடுகிறது

இஸ்ரேலிய துருப்பு என்று

நான் சொன்னதும்

அய்யோ கடவுளே

என்று கதறுகிறவளுக்கு

சத்தியமாய்

கடவுள் நம்பிக்கை இல்லை

கவிதை 090

 

ஏன் நடுங்கற

மழையில் நனைந்துகொண்டிருக்கிறேன்

மழையினொலி கேட்கிறதா?

இல்லை என்கிறாய்

கொஞ்சம் நேரமெடுத்து

காதோடு செல்லை அழுத்தி கேட்க முயற்சித்திருப்பாய் போல

உரையாடலில் கரைகிறோம்

கடவுளே என்ன ஒரு இடி

காதே கிழியுது

செல்லை காதுக்கு வெளியே தூரமாய் கொண்டுபோயிருப்பாய் அநேகமாக

என்னையறியாமல் சிரிக்கிறேன்

இடிதான் கேட்கும்

கவிதை 088

 

ஒதுங்க

திக்கற்றவனை

நனைத்து ரட்சிக்கிறது மழை

கவிதை 087

 அந்த பொம்மை மக்குவதற்குள்

****************************************

இப்போதெல்லாம்

கொன்றுபோட்ட

பாலஸ்தீனிய குழந்தைகளையள்ளி

லாரியில் கொட்டுவதற்குமுன்

ஏதேனும் அவர்கள்

எழுதி வைத்திருக்கிறார்களா என்று

அவர்களது பாக்கெட்டுகளைத் துழாவுகிறார்கள்

இஸ்ரேலிய துருப்பினர்

அந்தக் குழந்தைகளின் துயரத்தில்

சிலர் கொக்களிக்கிறார்கள்

சிலர் புன்னகைக்கிறார்கள்

யாருமறியாமல்

கண்களைத் துடைத்துக் கொள்பவர்களும்

அவர்களில் இருக்கவே செய்கிறார்கள்

அப்படிப்பட்ட ஒருவனிடம்

ஒரு குழந்தையின் பாக்கெட்டில்

ஒரு கடிதம் கிடைக்கிறது

அன்புள்ள இஸ்ரேலிய மாமாவிற்கு

என்று தொடங்கிய அந்தக் கடிதத்தில்

தன் கரடி பொம்மையை

தன்னோடு சேர்த்து

புதைத்துவிட வேண்டாமென்றும்

அந்த பொம்மை மக்குவதற்குள்

பாலஸ்தீனம் மலருமென்று

தான் நம்புவதால்

தங்கள் கல்லறைமேல்

அதைப் போட்டுவிடுமாறும்

பாலஸ்தீனம் எழும் நாளில்

தம் கல்லறைக்கு வரும்

யாரோ ஒரு குழந்தைக்கான

தனது பரிசு அதுவென்றும்

எழுதி இருந்தாள்

தன் வாழ்நாளுக்குள்

அது நடந்துவிடுமென்று

அந்த இஸ்ரேலிய துருப்புக்காரனும்

நம்பினான்

அந்த நாளில்

தானே

ஒரு பாலஸ்தீனக் குழந்தைக்கு

அதைக் கொடுத்துவிடலாம் என்று

அந்தக் குழந்தையின் அணைப்பிலிருந்த

பொம்மையை பத்திரத்திரப்படுத்திய

அந்த இஸ்ரேலிய துருப்புக்காரன்

தன் சகாக்கள் யாரும்

பார்க்க வாய்க்காத ஒரு நொடியில்

அந்தக் குழந்தைக்கு முத்தமிட்டான்

தீக்கதிர்

25.08.2024

மக்களுக்கான அறிவு குறித்து பேசும்போது கிழவனைக் கடந்துபோய்விட முடியாது

 

அநேகமாக ஒரு வருடமிருக்கலாம்

அமெரிக்கா சென்றிருந்த ராகுல் சிலிகான் பள்ளத்தாக்கிற்கு செல்கிறார்

ஒருக்கால் நீங்கள் பிரதமரானால் உடனடி முன்னுரிமையை எதற்கு வழங்குவீர்கள் என்று கேட்கிறார்கள்

ஆரம்பப்பள்ளிக் கல்விக்கு

என்று சட்டெனக் கூறுகிறார்

ஏன்

இரண்டு மூன்று சொல்கிறார். அவற்றில் ஒன்று

மக்களுக்கான அறிவை அங்கிருந்து தொடங்குவதுதான் பலனைத் தரும்

இன்று பெரியாரைப் புரட்டுகிறேன்

உயர் கல்விக்கு செலவளிப்பதைவிட ஆரம்பக் கல்விக்கு அதிகமாக செலவளிக்க வேண்டும்

ஏனெனில்,

அப்போதுதான் அறிவுள்ள தேசத்தைக் கட்ட முடியும் என்று

04.08.1932 அன்று ஒரு பட்டமளிப்பு விழாவில் உரையாற்றிய அன்றைய கல்வி அமைச்சர் திவான் பகதூர் எஸ் குமாரசாமி கூறியதை

14.08.1932 அன்று பெரியார் குடியரசில் கொண்டாடி இருப்பதை

"நான் சொன்னால் உனக்கு ஏன் கோபம் வர வேண்டும்" என்ற நூலில் தோழர் கவுதமன் பசு தொகுத்திருப்பதைப் பார்க்கிறேன்

இதை ராகுல் வாசித்திருக்க வாய்ப்பில்லை

ஆனால் மக்களுக்கான அறிவு குறித்து பேசும்போது கிழவனைக் கடந்துபோய்விட முடியாது

பீஹார் மாதிரி தமிழ்நாட்டுக் கல்வியை ...

 

திரு ரவி அவர்களுக்கு,

வணக்கம்

தமிழ்நாடு ஏதோ கல்வியில் அதல பாதாளத்தில் இருப்பது போலவும்

ஏதோ இந்தியாவிலேயே நீங்கள்தான் நான்காவது அறிவாளி போலவும் பாவித்துக் கொண்டு

எங்களுக்கு ஞான உபதேசம் செய்வதாக உளறிக்கொண்டிருப்பதையே வைத்துக் கொண்டு இருக்கிறீர்கள்

விஷேஷம் என்னவெனில்,

உளறுகிறபோதுகூட தவறியும் ஒரு துண்டு உண்மையையும் உளறிவிடக் கூடாது என்பதில் தெளிவாக இருக்கிறீர்கள்

உண்மையை சொன்னால்

உண்மையோ ஞானமோ துளியும் இல்லாதவர் நீங்கள்

இப்போது ஒரு தகவல் கிடைத்திருக்கிறது

இந்தியாவில் உள்ள 100 சிறந்த கல்லூரிகளில் 37 தமிழ்நாட்டில் உள்ளதாக அந்த தகவல் கூறுகிறது

அந்தப் பட்டியலில் மன்னர் பிறந்த குஜராத் இல்லை, நீங்கள் பிறந்த பீஹார் இல்லை, யோகி பிறந்த உத்திரப் பிரதேசம் இல்லை

இந்த நிலையில் நீங்கள் தமிழ்நாடு குறித்து தொடர்ந்து இப்படி உளறிக்கொண்டே இருப்பதற்கும்

தமிழ்நாட்டு பல்கலைக் கழகங்களின் நடைமுறைகளில் அசிங்கமாக தலையிடுவதற்கும்

கொண்டுவந்துவிட வேண்டும் என்பதுதான் உங்கள் செயல் திட்டமோ என்ற அச்சம் வருகிறது

உங்கள் ஞானத்தைப் பயன்படுத்தி பீஹாரை வெளிச்சப் படுத்த முயற்சி செய்யக் கிளம்புங்கள்

ராஜாஜியை வீட்டிற்கு அனுப்பியதுபோல்…

 
 
 மனம்போன போக்கில், தனக்கு சரி என்று தோன்றியவற்றை எல்லாம் தந்தை பெரியார் செய்துகொண்டிருந்த காலம். ”மைனர் கணக்காக” தான் திரிந்து கொண்டிருந்த காலம் என்று அவரே அந்தக் காலம் குறித்து பலமுறை வெளிப்படையாகக் கூறி இருக்கிறார்.
 
மைனர் கணக்காக என்றால் சமூக அக்கறையே இல்லாதவராக பொறுப்பற்று இருந்தார் என்பதெல்லாம் இல்லை. தனக்கு சரி என்று பட்டதை செய்துகொண்டுதான் இருந்தார். ஆனால், ஒரு ஒழுங்கான வரையறையற்று எதையும் செய்தபடி இருந்தார்.
 
ஒரு தெளிவான இலக்கற்று தன்போக்கில் நகர்ந்துகொண்டு இருந்தவரை ஒரு வரையறைக்குள் கொண்டு வந்தவர் ராஜாஜி.
 
சரியாக சொல்வதெனில் ஒரு முழுநேர அரசியல் ஊழியனாக பெரியாரை மாற்றியவர் ராஜாஜி.  பிறகு, அரசியல் வேண்டாம் என்றும் சமூக விடுதலைக்காக மட்டுமே உழைப்பது என்றும் தனது போக்கை அவர் மாற்றிக் கொள்கிறார். சமூக விடுதலைக்கான உழைப்பும் அரசியலின் ஒரு கூறுதான். இதை இன்றளவும் பலர் உணராமல் இருப்பதற்காக நாம் துயரப்படப் போவதில்லை.
 
இன்னும் மிகச் சரியாக சொல்வதெனில் பெரியாரின்  உசரத்தை முதன் முதலில் மிகத் துள்ளியமாக கணித்தவர்  ராஜாஜி.
 
பெரியாரின் செயல்பாட்டின் மீதும் தலைமைப் பண்பின்மீதும் வேறு எவரைவிடவும் அதிக நம்பிக்கை கொண்டிருந்தவர் ராஜாஜி.
 
அதனால்தான் அவரை ஈரோடு ஜில்லா காங்கிரஸ் கமிட்டியின் தலைவராக்குகிறார்.
 
சிறிது காலத்திற்குள்ளாகவே அவரை தமிழ்நாடு காங்கிரஸ் கமிட்டி தலைவராக்கியும் அழகு பார்க்கிறார்.
 
தன்னால் உருவானவர்தானே என்று பெரியாரை ஒருபோதும் அவர் அலட்சியமாகப் பார்த்ததில்லை.
 
அன்றையத் தேதியில் ஒரு சாதாரன, சூத்திர மனிதராக இருந்த பெரியாரை “தலைவர் நாயக்கர்” என்று அழைத்து மகிழ்ந்தவர் ராஜாஜி.
 
அதுமட்டும் இல்லை ,வழக்கமாக சூத்திரர்களை தங்களது அடிமைகளாகவே பாவிக்கும் பார்ப்பனர்களையும் சூத்திரரான பெரியாரை “தலைவரே” என்று அழைக்க வைத்தவர்.
 
இவை அனைத்தையும் தந்தை பெரியார் அவர்களே 26.12.1972 நாளிட்ட ”விடுதலையில்” எழுதுகிறார்.
 
தன் தகுதிக்கு மேலாகத் தம்மைப் பற்றி கவர்னரிடத்திலும் பார்ப்பனர்களிடத்திலும் ராஜாஜி பிரச்சாரம் செய்து வந்ததாகவும் அதே கட்டுரையில் பெரியார் கூறுகிறார்.
 
ஆக,
 
பெரியார் குறித்த ராஜாஜியின் மதிப்பீடும் அதை மற்றவர்களிடத்தில் கொண்டுபோய் சேர்த்த விதமும் பெரியாரை நெகிழச் செய்திருக்கிறது என்பதில் துளியும் அய்யம் இல்லை.
 
தன் வாழ்நாள் முழுவதும் ராஜாஜிக்கு விசுவாசியாக இருந்துவிட வேண்டும் என்று தான் எண்ணியிருந்ததாகக் கூட பெரியார் ஓரிடத்தில் கூறுகிறார்.
 
ராஜாஜி முதலமைச்சர் ஆகிறார் என்ற செய்தி வந்ததும் தமிழ்நாட்டில் அவர்மீது ஒருவித வெறுப்பு ஏற்படுகிறது. கொல்லைப்புற வழியாக ஆட்சிக்கு வருகிறார் ராஜாஜி என்றெல்லாம் அவர்மீது ஒருவிதமான அருவெருப்பான வசைகள்கூட வீசப்பட்டன. அது உண்மையும்கூட.
 
ஆனால் இந்தச் செய்தி தன்னை மகிழ்ச்சியில் ஆழ்த்தியதாக பெரியார் கூறுகிறார்.
 
“தோழர் ஆச்சாரியார் அவர்கள் இந்த ராஜியத்தின் முதலமைச்சர் ஆகிறார் என்ற செய்தி வந்தவுடன் உள்ளபடியே மகிழ்ச்சியடைந்தேன். காரணம் என்னவென்றால் உள்ளபடியே ஆட்சியில் நாணயம் இருக்கும்,” என்று 11.08.1953 நாளிட்ட விடுதலையில் பெரியார் எழுதுகிறார்.
 
தன் வாழ்நாள் முழுதும் ஆச்சாரியாருக்கு விசுவாசமாக இருக்க வேண்டும் என்று ஆசைப்பட்ட தந்தை பெரியார்,
 
அவர் முதலமைச்சர் ஆனபோது விமர்சனம் செய்தபோது அது அறத்தின்பாற்பட்ட செயல் அல்ல என்று பெரும்பான்மையினர் கடும் விமர்சனங்களை வைத்தபோது அவர் பதவி ஏற்பது கண்டு மகிழ்ச்சியடைகிறார் பெரியார்.
 
கொஞ்ச காலத்திற்குள்ளாகவே ஆச்சாரியாரை பெரியவர் என்று அழைப்பதற்கு அவர் வயதானவர் என்பதைத் தவிர வேறெந்தக் காரணமும் தெரியவில்லை என்று கூறுகிறார்.
 
”ஆச்சாரியார் அவர்களை வீட்டிற்கு அனுப்ப வேண்டும். அது நம்மால் கூடுமோ. இல்லை காமராஜரால் கூடுமோ எனக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால் இதைத்தவிர வேறுவழி எனக்குத் தெரியவில்லை”
 
என்று குத்தூசி குருசாமி அவர்கள் 28.05.2023 நாளிட்ட “விடுதலை”யில் எழுதுவதை தந்தை பெரியார் அனுமதிக்கிறார்.
 
ராஜாஜி பதவி ஏற்பது அநீதியானது என்று காங்கிரஸ்காரர்களே முகம் சுளித்தபோது அதை ஏன் மகிழ்ந்து கொண்டாடுகிறார் பெரியார்?
 
அப்படி மகிழ்ந்து கொண்டாடிய அவர் சொற்ப காலத்திற்குள்ளாகவே வயதைத் தவிர பெரியவர் என்று மதிப்பதற்கு ராஜாஜியிடம் ஏதும் இல்லை என்று ஏன் விமர்சிக்கிறார்? எந்த அளவிற்கு அவரது விமர்சனம் கடுமை கொள்கிறது என்றால்,
 
19.08.1953 விடுதலைத் தலையங்கத்தில்,
 
“கலெக்டராக இருந்தவன் கர்ணம் வேலையை ஒப்புக்கொண்ட்து போல கவர்னர் ஜெனரலாக இருந்து 1,000 ரூபாய்க்கு பென்ஷனுடன் ரிட்டையரான இவர் கொல்லைப்புறமாக ஏறிக் குதித்து முதலமைச்சர் நாற்காலியில் உட்கார்ந்திருப்பதற்கு கொஞ்சமும் வெட்கப்படவில்லை” என்று எழுதுகிறார்.
 
எல்லோரும் ”கொல்லைப்புற வழியாக” பதவிக்கு வருகிறார் என்று முகம் சுளித்ததை ஏற்காமல் அவரது பதவியேற்பைக் கொண்டாடியவர்  இவ்வளவு கடுமையாக சாடும் அளவிற்கு அவ்வளவு மோசமாக ராஜாஜி என்ன செய்தார்.
 
இதுவரை நூற்றுக்கணக்கான இடங்களில் எழுதியும் பேசியும் வந்த்துதான். ஆனால் சொல்லிக் கொண்டே இருக்க வேண்டிய செய்தி இது என்பதாலும் ஏன் ராஜாஜியை இவ்வளவு கடுமையாக பெரியார் எதிர்க்க ஆரம்பிக்கிறார் என்பதற்கான ஆரம்பப் புள்ளி இது என்பதாலும் இதை இங்கும் வைக்க வேண்டியது அவசியமாகிறது.
 
29.06.1952 அன்று திருவாண்மியூரில் சலவைத் தொழிலாளிகள் மாநாடு நடைபெறுகிறது. அதில் ராஜாஜி கலந்து கொள்கிறார். அவரை யாரும் அழைக்கவில்லை என்றும், தனது உரையைக்கூட “அழையா விருந்தாளியாக அந்த மாநாட்டில் தான் கலந்து கொள்வதாகவும்” என்றே தொடங்கியதாகவும் தோழர் சாரோன் கூறுகிறார்.
 
அப்படி அழையா விருந்தாளியாக கலந்து கொண்டவர், “அவனவனும் அவனவன் ஜாதித் தொழிலை செய்ய வேண்டும். வண்ணார் வீட்டுப் பிள்ளைகள் படிக்க வேண்டியது இல்லை” என்றும் பேசியிருக்கிறார் “கிலக்கல்வியை ஒழித்த பெரியார் இயக்கம்” என்ற தமது நூலின் பக்கம் எண் 60 இல் வைத்திருக்கிறார்கள்.
 
அதுவரை ஆச்சாரியார் தமது மக்களுக்கு நல்லது செய்வார் என்று நம்பிக் கொண்டிருந்தவர் பெரியார். ராஜாஜியின் இந்த உரை அவரது நம்பிக்கையை நார் நாராய்க் கிழித்துப் போட்டிருக்கிறது.
 
20.03.1953 நடந்த சட்டசபைக் கூட்டத்தில் அன்றைய கல்வி அமைச்சரான திரு M.V.கிருஷ்ணராவ் அவர்கள் அரசு ஒரு புதியக் கல்விக் கொள்கையை அமல்படுத்த தீவிரமாக வருவதாகக் கூறுகிறார்.
 
அதன்படி கிராமப் புறங்களில் உள்ள பள்ளிகளில் படிக்கும் குழந்தைகள் மூன்று மணிநேரம் பள்ளிக்கு வந்து படித்தால் போதும். மீதி மூன்றுமணி நேரத்தை தங்களது தந்தைகள் செய்து வரும் குலத்தொழிலை அவர்களிடம் கற்றுக்கொள்ள ஏற்பாடு செய்யப்படும் என்று கூறுகிறார்.
 
நகரங்களில் படிக்கும் குழந்தைகள் முழு நேரமும் வழக்கம்போல ஆறுமணி நேரமும் கல்வி பயில்வார்கள் என்றும் கல்வி அமைச்சர் தொடர்ந்து கூறுகிறார்.
 
இதுதான் தந்தை பெரியாரை மிகவும் கொதிப்படையச் செய்கிறது.
 
மேட்டுக் குடிகளின் வீட்டுக் குழந்தைகள் அனைவரும் நகர்ப்புறப் பள்ளிகளில் படிப்பதால் அவர்கள் குழந்தைகளுக்கு கல்வியில் எந்தவிதமான சேதாரமும் ஏற்படப் போவதில்லை.
 
கிராமப்புறத்தில் படிக்கும் குழந்தைகள் பெரும்பாலும் அடிமட்டத்தைச் சார்ந்தவர்களின் குழந்தைகள்.
 
ஆக, செருப்புத் தைக்கும் தொழிலாளியின் குழந்தை ஒரு நாளைக்கு மூன்று மணிநேரம் செருப்புத் தைக்கும் தொழிலைக் கற்க வேண்டும்.
 
ஏற்கனவே 29.06.1952 அன்று ”அவனவனும் அவனவன் குலத்தொழிலை செய்ய வேண்டும்” என்று ராஜாஜி கூறியதை இந்தக் கல்வித் திட்டத்தோடு பொருத்திப் பார்க்கிறார் பெரியார். இது புதியக் கல்வித் திட்டம் அல்ல. இது குலக்கல்வித் திட்டம் என்பதைப் புரிந்து கொள்கிறார்.
 
தான் பார்க்கும் வேலைக்கு வந்துவிடக் கூடாது என்றுதானே அவனவனும் தன் பிள்ளைகளை பள்ளிகளுக்கு அனுப்புகிறான். அவர்களை அப்பன்மார்கள் பார்க்கும் வேலையையே கற்றுக்கொள்ள ஒரு கல்வித்திட்டம் அனுப்புமானால் அது அயோக்கியத் தனமானது அல்லவா என்று கொதிக்கிறார்.
 
இடதுசாரிகளோடு இணைந்தும் தனித்துமாக தொடர்ந்து இயக்கங்களை முன்னெடுக்கிறார். மாநாடுகளை நட்த்துகிறார்.
 
பள்ளிகளைப் புறக்கணிக்க வைக்கிறார். 
 
காங்கிரஸ் கட்சியில் உள்ள காமராஜர் உள்ளிட்ட தலைவர்களை பையப் பைய இந்தத் திட்டத்திற்கு எதிராகப் போராட வைக்கிறார். சட்டசபை முற்றுகை இடுகிறார்.
 
ராஜாஜியை வீட்டிற்கு அனுப்புகிறார்.
 
அதே குலக்கல்வித் திட்டத்தின் புதிய வடிவம்தான் இன்றையப் புதியக் கல்வித் திட்டமும்.
 
இது ஒரு காரணம் போதும் இன்றைய ஒன்றிய அரசை வீட்டிற்கு அனுப்ப.
 
செய்வோம்
 
உயிர்வனம்
ஆகஸ்ட் 2024