Saturday, December 29, 2012

வரவு பார்த்து...





அன்பின் நண்பர்களே,
வணக்கம்.
நலம்தானே?

 ”இவனுக்கு அப்போது மனு என்று பேர்” என்ற எனது மூன்றாவது நூலின் வெளியீட்டு விழா 30.12.12 ஞாயிறு அன்று மாலை சென்னை தேனாம்பேட்டையில் உள்ள BEFI அரங்கத்தில் நடை பெறுகிறது. காமராஜர் அரங்கத்தின் நேரெதிரே BEFI அரங்கம் இருக்கிறது.

அழைப்பை இணைத்துள்ளேன்.

அவசியம் வரவேண்டும் நீங்கள்.

வரவு பார்த்து,
இரா.எட்வின்.


Tuesday, December 25, 2012

இருக்கிறது என்பானும்...

“ சாதி ஒடுக்குமுறை உள்ள அல்லது சமத்துவமற்ற எதனோடும், அது தமிழ்த் தேசியமாகவே இருப்பினும் அதனோடு எனக்கு சம்மதம் இல்லை”

சென்னை இக்‌ஷா அரங்கத்தில் 01.12.2012 அன்று “விடுதலைக் குயில்கள்”  ஏற்பாடு செய்திருந்த தர்மபுரி தாக்குதலுக்கு எதிரான கண்டன கூட்டத்தில்தான் இவ்வாறு பேசினார் தோழர்.சுப.வீ அவர்கள்.

தோழரது தமிழ்த் தேசியத்தோடு நமக்கு முரண்பாடுகள் இருந்திருக்கலாம். சில நேரங்களில் பொதுத் தளங்களில் சிலர் விமர்சித்தும் இருக்கலாம்.  ஆனால் தமிழ்த் தேசியத்திற்கான அவரது அயராத, அப்பழுக்கற்ற மிக நீண்ட உழைப்பில் யாருக்கும் எப்போதுமே சந்தேகம் இருந்ததில்லை. அதற்கான அவரது கடந்த கால இழப்புகளையும், காயங்களையும், வலிகளையும் நாம் உணர்ந்தே இருக்கிறோம் என்ற வகையில் அவரது உரை நம்மை அசைத்து உலுக்கத்தான் செய்தது.

தமிழ்த் தேசியமா?, சாதி ஒழிப்பா? எது முதலில் என்ற கேள்விக்கு கொஞ்சமும் தயக்கமின்றி தனது வேலைத் திட்டத்தில் சாதி ஒழிப்பிற்கே முதலிடம் என்பதாக அமைந்தது அவரது உரை. “தமிழன்” என்ற ஒற்றை அடையாளமல்ல, ”சாதியற்ற தமிழன்” என்பதே தனது இலக்கு என்பதை மிகச் சரியாகத் தெளிவு படுத்தினார்.

ஆயிரக் கணக்கான மேடைகளில் தமிழ்த் தேசியம் பேசிய தோழர். சுப. வீ அவர்கள் தமிழன் என்ற அடையாளத்தில் சாதிச் சாயம் இருக்குமானால் அது தனக்குத் தேவையில்லை என்று சொல்ல வேண்டிய அவசியம் ஏன் வந்தது?

எனில், இதுவரை அப்படிப் பேசுவதற்கான தேவையே யாருக்கும் இல்லாமல் இருந்ததா?

எப்போதும் சாதி இருக்கவே செய்தது. புலேயும், அம்பேத்கரும், பெரியாரும், ரெட்டைமலை சீனிவாசன் அவர்களும், அயோத்திதாசப் பண்டிதரும் இன்னும் பலரும் போராடியதன் விளைவாக மட்டுப் பட்டுக் கிடந்த ஜாதி வெறியின் வீரியம் இப்போது மீண்டும் தன் கோர முகத்தைக் காட்ட ஆரம்பித்திருக்கிறது.

ஒரு காலத்தில் வெளியூருக்கு வேலைக்கு செல்பவர்கள் தங்குவதற்கு வீடு பார்த்தால் கொஞ்சமும் வெட்கமின்றி என்ன ஜாதி என்று கேட்பார்கள். ஏறத்தாழ எல்லா ஊர்களிலும் இரட்டைக் குவளை இருந்தது.

திருமண ஏற்பாடு செய்பவர்கள் பெண் எப்படி? மாப்பிள்ளை எப்படி? என்பதையெல்லாம் விசாரிப்பதற்கு முன் அவர்கள் குலம் என்ன? கோத்திரம் என்ன? என்பதைத்தான் விசாரிப்பார்கள். இவை ஒத்து வந்தால் மட்டுமே மற்றதைக் குறித்து கவனம் செலுத்துவார்கள்.

இது ஏதோ பாமர கிராமத்து மக்களிடம் மட்டுமே இருந்ததாகக் கொள்ளக் கூடாது.

” ஒடுக்கப் பட்டோர் குரல்” என்ற பத்திரிக்கையை அம்பேத்கர் ஆரம்பிக்கிறார். அப்போது திலகர் அவர்கள் “கேசரி” என்ற இதழை நடத்தி வருகிறார். கேசரி இதழில் தனது “ ஒடுக்கப்பட்டோர் குரல்” இதழுக்கான விளம்பர வாசகத்தையும், அதற்கான கட்டணத்தையும் இணைத்து அனுப்புகிறார் அம்பேத்கர். அவை திருப்பப் படுகிறது. தலித் ஒருவர் நடத்தும் இதழின் விளம்பரத்தைப் போட்டால் தனது இதழ் தீட்டுப் பட்டுவிடும் என்பதைத் தவிர வேறு என்ன காரணத்தை திலகர் இதற்கு சொல்லியிருக்க முடியும்?

ஆக, “சுதந்திரம் எனது பிறப்புரிமை” என்று முழங்கியவர் என்று ஒளி வட்டத்தோடு பிம்பம் கட்டமைக்கப் பட்டு பள்ளியின் முதல் நாள் தொட்டே பிள்ளைகளுக்கு சொல்லிக் கொடுக்கப் படும் ஒரு தலைவரிடமே சாதி இருந்திருக்கிறது. அதுவும் அம்பேத்கரிடமே அவர் இந்த அளவிற்கு தனது ஜாதியைக் காட்டியிருக்கிறார் என்றால் ஒரு சாதாரண தலித்தை திலகர் எவ்வளவு கேவலமாக நடத்தியிருப்பார் என்பதை நம்மால் உணர முடிகிறது.

இன்னொன்றையும் இங்கே பார்க்க வேண்டும். திலகர் மாதிரி தலைவர்களே அம்பேத்கர் மாதிரி தலைவர்களிடம் இப்படி ஜாதியோடு நடந்து கொண்டார்கள் என்றால் மற்ற பாமர சாதி இந்துக்கள் பாமர தலித்துகளை எவ்வளவு கேவலமாக நடத்தியிருப்பார்கள்.

இப்படி இருந்த நிலைதான் கொஞ்ச காலம் மட்டுப் பட்டுக் கிடந்தது. பையனுக்கோ பெண்னிற்கோ வரண் பார்ப்பவர்கள் “ எதுவாயிருந்தாலும் பரவாயில்லை, அதுவா மட்டும் இல்லாமப் பார்” என்று கேட்பவனுக்கும் சொல்லும் தனக்குமே கேட்காத ரகசியக் குரலில் சொல்லுமளவிற்குத்தான் ஜாதி இருந்ததது. இப்பொழுதும் ஜாதி பார்க்கவே செய்தார்கள். அதை வெளிப்படையாக பேச வெட்கப் பட்டார்கள்.

இப்போது மேடை போட்டு பேசுகிறார்கள். மருத்துவம் படித்தவரும், பொறியியல் படித்தவரும், சட்டம் படித்தவரும்,  மேடை போட்டு கலப்புக் கூடாது என்று வெளிப்படையாக வெட்கமின்றி பேசுகிறார்கள். தங்கள் சாதிப் பெண்ணை வேறு சாதிக் காரன் மணந்தால் வெட்டிப் போடு ஒரு முன்னால் சட்டமன்ற உறுப்பினரே பேசினார் என்பதான செய்திகள்கூட வருகின்றன.

இந்த இடத்தில் நமக்கு ஒரு கேள்வி வருகிறது. இப்படிப் பேசுவது சட்டப்படி குற்றம் இல்லையா?. நமக்குத் தெரிந்த மட்டிலும் இது குற்றமே ஆகும். எனில் இப்படி பகிரங்கமாகப் பேசுகிறார்களே அவர்கள் மேல் ஏன் நடவடிக்கையே எடுக்கப் படவில்லை. இப்படி ஒருவர் மற்றவரிடம் உரையாடினாலே வன்கொடுமை சட்டத்தின்படி நடவடிக்கைக்கு உரியவராகிறார். மேடை போட்டு கூட்டம் கூட்டி காவல் துறையினர் குவிந்து பாது காப்பு பணியில் ஈடுபட்டிருக்கும் வேளையில் அவர்கள் சாட்சியாகவே ஒருவர் உரத்தக் குரலெடுத்து பேச முடிகிறது என்றால் வன்கொடுமை தடுப்புச் சட்டத்தை வேறு எதற்கு எதிராகப் பயன்படுத்த பத்திரப் படுத்தி வைத்திருக்கிறார்கள் என்ற அய்யம் இயல்பாகவே வருகிறது.

இது இப்படி இருக்க வன்கொடுமை சட்டம் கொடுமையானது. அதில் திருத்தம் கொண்டுவர வேண்டும் என்று அவர்கள் பேசுவதில் வியப்பாய் எதுவும் இல்லை. எல்லா நேரங்களிலும் சட்டம் இப்படி மௌனம் காக்காது என்பதை அவர்கள் நன்கு உணர்ந்திருப்பதன் விளைவுதான் இந்தக் கூற்று. ஒருக்கால் சாதீய அடக்கு முறைக்கு எதிரானவர்கள் கையில் அதிகாரம் வந்துவிட்டால் தங்களது அயோக்கியத் தனங்கள் தண்டிக்கப் படும் என்கிற எச்சரிக்கை உணர்வே அவர்களை வன்கொடுமை தடுப்பு சட்டத்திற்கு எதிராக குரல் கொடுக்க வைத்திருக்கிறது.

இந்தச் சூழல் மட்டுமல்ல சுப.வீ அவர்கள் அப்படிப் பேச. அவர் ஏன் அப்படிப் பேசினார் என்பதை உள்ளபடி உணர வேண்டுமானால் கீழ்வரும் சில சம்பவங்களைத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். சம்பவங்கள் என்பது அயோக்கியத்தனம் என்றே படுகிறது. கொடுமைகள் என்பதே சரி.

சேத்தியாத் தோப்பு சென்னிநத்தம் காலனியைச் சேர்ந்த கோபாலக்கிருஷ்ணன் என்ற தலித் இளைஞனும் பரதூரைச் சேர்ந்த சாதி இந்துப் பெண்ணான (அநேகமாக வன்னிய இனத்தைச் சார்ந்த) துர்காவும் ஒரே கல்லூரியில் படிக்கிறர்கள்.இருவருக்குமிடையில் காதல் மலர்கிறது. பெண்ணின் தந்தை ரவியும் அவரது உறவினர்களும் கண்டிக்கிறார்கள். காதலும் எதிர்ப்பும் போட்டிப் போட்டுக்கொண்டு வளர்கின்றன.

திடீரென கோபாலக் கிருஷ்ணனைக் காணவில்லை. நான்கு நாட்களுக்குப் பிறகு கோபாலகிருஷ்ணனின் உறவினர்கள் நீதிமன்றத்தில் ஆட்கொணர்வு மனு போடுகிறார்கள்.

ஆட்கொணர்வு மனு போட்ட அடுத்தநாள் வெள்ளியங்குடி குளத்தில் கோபாலகிருஷ்ணனது உடல் மிதக்கிறது.

விடுதலைச் சிறுத்தைகளும் கோபாலகிருஷ்ணனின் உறவினர்களும் கோபத்தோடு தெருவிற்கு வந்த பின்னால் துர்காவின் தந்தை ரவி அவரது பாட்டி கனகவள்ளி மற்றுமொருவரை கைது செய்கிறது காவல்துறை.

துர்காவின் தந்தை கொடுத்த வாக்குமூலத்தை நக்கீரன் இணைய தளத்தில் வாசிக்க முடிந்தது.

தான் எவ்வளவோ கண்டித்தும் கனிவாக எடுத்துக் கூறியும் கோபாலகிருஷ்ணன் கேட்கவில்லை என்றும், ஒரு இழவிற்காக தான் வெளியூர் சென்றிருந்த சமயம் கோபாலகிருஷ்ணன் தன் வீட்டிற்கு வந்து துர்காவோடு பேசிக் கொண்டிருந்ததாகவும் சொல்கிறார். அதை பார்த்த அவரது அம்மா கனகவள்ளி இருவரையும் கட்டையால் அடித்து தனித் தனி அறைகளில் போட்டு பூட்டி வைத்ததாகவும் தான் கோபத்தில் கொன்று விட்டதாகவும் சொல்கிறார்.

முதலில் ஒரு கிழவியால் இரு இளைய வயதுப் பிள்ளைகளை அடித்து தனித் தனி அறைகளில் தள்ளிப் பூட்ட முடியுமா? அவ்வளவு பலமற்ற பித்துக் குளியா கோபாலகிருஷ்ணன். இதை நன்கு திட்டமிடப்பட்ட ஒரு கூட்டுச் செயலாகவே கொள்ள முடிகிறது.

அதை எல்லாம் விசாரனை பார்த்துக் கொள்ளட்டும். நாம் கவலை கொள்ள அதைவிடவும் முக்கியமான விசயம் ஒன்று இருக்கிறது.

பொதுவாகவே இப்படி ஒரு கொலை நடந்த பின்னால் அதற்கும் தங்களுக்கும் எந்த வித சம்பந்தமும் இல்லை என்றே நிறுவ முயல்வார்கள். ஆனால் இங்கு நான்தான் கொன்றேன் என்று ரவி சொல்வதன் மூலம் ஜாதி எந்த வித சிறு உடையுமின்றி அம்மணமாய் வெட்கமின்றி வெளி வருகிறது. இந்த துணிச்சல்தான் நாம் கவலை கொள்ள வேண்டியதும் எதிகொண்டு வீழ்த்தவேண்டிய விசயமுமாகும்.

இதைவிடக் கொடியது பிரியாவின் கொலை.

சிறுவத்தூர் என்ற ஊரைச் சார்ந்த சரண்யா என்ற வன்னியப் பெண்னும் காந்தளவாடி என்ற கிராமத்தைச் சார்ந்த பறையர் இனத்தைச் சார்ந்த சிவகண்டன் என்ற இளைஞனும் காதலித்துத் திருமணம் செய்து கொள்கின்றனர். இதே சமயத்தில் காந்தளவாடி கிராமத்தைச் சார்ந்த பிரியா என்ற தலித் பெண் சிறுவத்தூரில் உள்ள தனது உறவினர் வீட்டில் தங்கி படித்து வருகிறார்.

சிறுவத்தூர் வன்னியர்களின் கோவம் பிரியாவின் மேல் திரும்புகிறது. தங்கள் பெண்ணை பிரியாவின் ஊர்க்காரன் திருமணம் செய்து கொண்டதால் ஏற்பட்ட கோவத்தை பிரியா போகும் போதும் வரும்போதும் வெளிப்படுத்தியுள்ளனர்.

பிரியாவும் ஒரு குளத்தில் மிதக்கிறாள். இதை என்னவென்று சொல்வது? ஜாதி ஆணவமா? மனநோயா? அல்லது வேறு எதுவுவோமா?

தர்மபுரி நத்தம் காலனியில் நடந்த கொடுமையில் அங்கு நடந்த வன்முறையை விடவும் அதற்கான திட்டமிடலே மிகவும் ஆபத்தானதாகப் படுகிறது. யாருக்கும் ஒரு நகக் கீரலும் இல்லாமல் அத்தகையதொரு கோர தாண்டவத்திற்கு எவ்வளவு கவனத்தோடு கூடிய திட்டமிடலும் எவ்வளவு நீண்ட பயிற்சியும் இருந்திருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கும் போதே ஈரக் குலை நடுங்குகிறது.

தோழர் யாழனோடு பேசிக் கொண்டிருந்தபோது ஒன்றைச் சொன்னார். தாக்குதல் தொடங்குவதற்கு முன்னால் அந்த காலனியைச் சேர்ந்த பள்ளிக் குழந்தைகளை அவர்களது பள்ளிகளுக்கே சென்று அவர்களை வீடுகளுக்கு செல்ல வேண்டாம் என்றும் அவர்களது காடுகளுக்கு செல்லுமாறும் கூறியிருக்கிறார்கள். அவர்கள் குரலில் இருந்த வன்மம் குழந்தைகளை மிரளச் செய்திருக்கிறது. காடுகளுக்குள் ஓடியவர்கள் விடிய விடிய அங்கேயே தங்கியிருக்கிறார்கள்.

உயிர்ச்சேதம் அவர்களது செயல் திட்டத்தில் இல்லை என்றே படுகிறது.

அந்தக் காலனியில் இருப்பவை மற்ற சேரிகளைப் போல குடிசைகள் அல்ல. பெரும்பாலும் அவை மாடிக் கட்டிடங்கள். அவற்றுள் பல இரண்டு மாடிக் கட்டிடங்கள். சொகுசானவை.

இரண்டு தலைமுறைகளுக்கு முன்னால் துப்புறவு உள்ளிட்ட பணிகளை செய்து கொண்டு இருந்தவர்கள்.போன தலைமுறையினர் அதிலிருந்து விடுபட்டு கொத்தனார்களாக மாறி புலம் பெயர்ந்து நிறைய சம்பாரித்து இதை சாதித்திருக்கிறார்கள். தெருத் தெருவாக் கூட்டினாயே இனி நீ விளக்குமாறே வீட்டிலும் எடுக்க்ட்க்கூடாது என்று வேக்கம் க்ளீனர் வாங்கிக் கொடுத்திருக்கிறார்கள்.

ஏறத்தாழ 300 கான்க்ரீட் வீடுகள். சுத்தமாய் இடித்திருக்கிறார்கள். மிக நிதானமாக, மிக இயல்பாக இதை செய்து முடித்திருக்கிறார்கள். இதுதான் நம்மை கொதிக்க வைப்பதே.

ஒரு குடிசையைக் கொளுத்துகிறார்கள். எரியும் ஒரு குடிசையிலிருந்து குரல் கேட்கிறது. உடனே தீயை அணைக்கிறார்கள் உள்ளே அம்மாசி என்ற கிழவர் இருந்திருக்கிறார். அவரை பத்திரமாக வெளியே கொண்டு வருகிறார்கள். மீண்டும் கொளுத்துகிறார்கள். எத்தகையதொரு மனத் தயாரிப்பு வேண்டும் இதற்கு.

சொத்துகளை நாசம் செய்திருக்கிறார்கள். சான்றிதழ்களை கொளுத்தியிருக்கிறார்கள். அவர்கள் சொல்ல விரும்பிய செய்தி இதுதான்,

“கல்வியோ, செல்வமோ உங்களை எங்கள் அருகே கொண்டு வருமெனில் உங்களிடமிருக்கும் இரண்டையும் நாசப் படுத்துவோம். உங்களை எங்களின் கீழே வைத்திருக்க எதையும் செய்வோம்.”

உடனடியாக அரசு புதிய பாடப் புத்தகங்களை பள்ளிக் குழந்தைகளுக்கு வழங்கிறார்கள். அவர்களை தைரியமாகப் பள்ளிக்குப் போகச் சொன்ன போது ஒன்பதாம் வகுப்பு படிக்கும் ஒரு குழந்தை கேட்டாளாம்,

“ அவர்களோடு ஒன்றாய் நாங்கள் எப்படி படிக்க முடியும்?”

“ஏண்டா?”

”என்னோடு படிக்கும் வகுப்புத் தோழன்தானே என் வீட்டை இடித்தது. அவனோடு எந்த தைரியத்தில் ஒன்றாய் படிப்பது?”

எனில் ஒன்பதாம் வகுப்பு படிக்கும் பையனைக் கூட சாதி அயோக்கியத் தனத்திற்கு தயார் செய்திருக்கிறது என்றுதானே பொருள்.

அதே கண்டன நிகழ்ச்சியில் கம்பீரன் பேசியதும் அனைவரது கவனத்தை ஈர்த்தது.

அங்கு அமர்ந்திருந்த சுப.வீ அவர்களைப் பார்த்து கை நீட்டி சுப.வீ அவர்கள் சாதியை மறுப்பதற்கு அவர் படித்த பெரியாரியமே காரணம் என்றும் அங்கு பேசி அமர்ந்திருந்த சட்டமன்ற உறுப்பினர் பீமாராவ் சாதியை மறுப்பதற்கு அவர் படித்தி மார்க்சியமுமே காரணம் என்றும் கூறினார். ஆனால் எதையுமே படிக்காத பாமரத் தலித்துகள் ஜாதி பார்ப்பதில்லை எனவும், தங்களுக்கு யார் வேண்டுமானாலும் பெண் தரலாமென்றும் தங்களிடமிருந்து யார் வேண்டுமானாலும் பெண் எடுக்கலாம் என்றும் அவர் கூறியபோது அரங்கம் அதிர்ந்தது.

அதற்குப் பிறகு பேச வந்த மதிவண்ணன் அனைத்தையும் ஆமோத்த அதே வேளையில் தலித்துகளிலும் இந்தப் பாகுபாடு இருப்பதாக வேதனையோடு சொன்னார்.விழுப்புரம் அருகில் உள்ள பல்லி வேலியனூர் என்னும் கிராமத்தைச் சேர்ந்த கோகிலா என்ற பறையர் இனத்துப் பெண்ணும் அதே ஊரைச் சேர்ந்த கார்த்திகேயன் என்ற அருந்ததிய இளைஞனும் காதலித்து 2010 வாக்கில் யாருக்கும் தெரியாமல் பதிவுத் திருமணம் செய்து கொள்கிறார்கள்.

திருமணத்திற்குப் பிறகும் இருவரும் வழக்கம் போல அவரவர் வீட்டில் அவரவர் இருக்கிறார்கள்.

ஒரு கட்டத்தில் உண்மை தெரிந்ததும் கோகிலாவை அவரது வீட்டில் கொலை செய்திருப்பதாக சொல்கிறார்கள். விசாரிக்கச் சென்ற நண்பர்கள் சொல்வதிலிருந்து ஒரு கட்டத்தில் கோகிலா கதறிக் கொண்டு வெளியே வந்ததாகவும் அவளை இழுத்துக் கொண்டு வீட்டிற்கு சென்றதாகவும், தடுத்த உறவினர்கள் இது தங்கள் வீட்டு விசயம் என்று கூறி தட்டி விட்டதாகவும் தெரிகிறது.

மேற்சொன்ன சமவத்தை சொன்ன மதிவண்ணன் இது குறித்தும் கவலையும் கவனமும் கொள்ளவேண்டும் என்று சொன்னபோது அரங்கம் இறுகியது.

அதே கூட்டத்தில் இறுதியாகப் பேச வந்த தோழர்.திருமாவளவன் மதி வண்ணன் கூறியதை தாம் ஏற்பதாகவும், இதுமாதிரி இடங்களில் விடுதலை சிறுத்தைகள் அருந்ததியரோடு இணைந்துதான் எதிர் கொள்ளும் என்றபோது மீண்டும் அரங்கம் அதிர்ந்தது.

அவர் சொன்னது உண்மை என்பதைபல்லிவேலியனூரில் கார்த்திகேயனது உறவினர்களோடு இணைந்து விடுதலை சிறுத்தைகள் இயங்குவதை அறியும் போது உணர முடிகிறது.

சரி ,இதற்கு என்னதான் தீர்வு?

“எங்கள்
தேசத்தில்
கொசுவையும்
ஜாதியையும்
ஒழிப்பதற்கு ஏதுமில்லை”

என்பதுபோல வைரமுத்து ஒருமுறை எழுதினார். ஒழிக்க முடியாது என்பதாய்க் கொண்டு முயற்சிக்காமல் விட்டு விடலாமா?

அதே கூட்டத்தில் இனி ஒவ்வொரு ஃபிப்ரவரி 14 அன்றும் ஊர் ஊராக காதல் திருமணங்களை நடத்தப் போவதாக அறிவித்தார்.

மிக அருமையான யோசனை. ஆனால் அது போதாது.

முதலில் குற்றவாளிகள் கடுமையாகத் தண்டிக்கப் படவேண்டும்.

மதத்தைவிடவும் சாதி கொடூரமானது என்பதை உணரவும் உணர்த்தவுமான தேவை இருக்கிறது.

ஒரு கிறிஸ்தவர் இஸ்லாமியராகவோ இந்துவாகவோ சட்டப்படி மாறலாம். ஒரு இந்துவும் அப்படியே இஸ்லாமியராகவோ கிறிஸ்தவராகவோ மாற் முடியும். ஒரு இஸ்லாமியர் நினைத்தாலும் உடனடியாக இந்துவாகவோ கிறிஸ்தவராகவோ மாறிவிட முடியும். ஆனால் என்ன செய்தாலும் ஒரு தலித் அய்யராகவோ செட்டியாராகவோ அல்லது வேறு உயர்ந்த சாதிக்காரராகவோ மாற முடியாது.

ஆகவே மத நல்லிணக்கத்தைக் காட்டிலும் சாதி ஒழிப்பே இன்றையப் பிரதானம் என்பதை உணர்ந்து நல்ல சக்திகள் களமேக வேண்டும்.

பெரியார் திடலில் திராவிடர் கழகம் ஏற்பாடு செய்ததைப் போல் ஊர் ஊராக சமூக அமைப்புகள் கலப்பு மண சுயம்வரங்களை ஏற்பாடு செய்து ஊக்குவிக்க வேண்டும்.

இதில் இரண்டு இடதுசாரி அமைப்புகளும் தங்களுக்கான பொறுப்புணர்வினை உணர்ந்து செயல்பட வேண்டும்.

சிற்றிதழ்கள் பேரதிகப் பக்கங்களை இதற்காக ஒதுக்க வேண்டும்.

ஊடகங்கள் இதன் மீது கவனம் குவிக்க வேண்டும்.

படைப்பாளிகள் கலப்பு மணங்களை, சாதி ஒழிப்பை மையப் படுத்தி வாசிக்கிற மாதிரி படைப்புகளைத் தருதல் வேண்டும்.

வீதி நாடகங்கள், கூத்துகள் போன்றவை இவற்றை சுவீகரித்துக் கொள்ள வேண்டும்.

த.மு. எ.க. ச கலை இரவுகளை முழுக்க முழுக்க இதனை மையப் படுத்தி நிகழ்த்த வேண்டும்.

இந்த உயரிய நோக்கோடு பார்க்கிற மாதிரி திரைப் படங்கள் வரவேண்டும்.நாடு முழுக்க கிளைகளைக் கொண்டுள்ள த.மு. எ.க.ச போன்ற அமைப்புகள் நினைத்தால் குறும் படங்களும் திரைப் படங்களும் சாத்தியமே.

இவை எது கடந்தும் வீரியம் மிக்கது மெகா தொடர்கள்.

ஆனால் இவை எல்லாம் கடந்து சாதிவெறியர்களைத் தண்டிக்க வேண்டி அழுத்தமான நிர்ப்பந்தத்தை கொடுக்க வேண்டும்.

கவனம் குவிப்போம்.

நன்றி” காக்கைச் சிறகினிலே”




Thursday, December 6, 2012

ஈரம் காஞ்ச சாமிங்க




அலை பேசி சிணுங்கியது.

மௌனப் படுத்தி விட்டு திரும்பிப் படுத்தேன்.

மீண்டும் சிணுங்கியது.

மீண்டும் மௌனப் படுத்திவிட்டு திரும்பிப் படுத்தேன்.

மீண்டும் மீண்டும் சிணுங்கவே அலை பேசியை அணைத்து எறிந்துவிட்டு திரும்பிப் படுத்தேன்.

யார் அழைப்பது என்றுகூட பார்க்கத் தோன்றவில்லை. அவ்வளவு அலுப்பு. இரண்டு நாட்களாக தொடர்ந்து அலைச்சல்.  தஞ்சைக் கூட்டத்தை முடித்துவிட்டு இரண்டு மணி வாக்கில்தான் வந்து படுத்தேன்.

கொஞ்ச நேரத்தில் ஹேமா தட்டி எழுப்பினாள்.

என்னம்மா?,..” சலிப்பின் உச்சத்தில் கேட்டேன்.

ஏங்க , உங்க தம்பி லைன்ல இருக்கு. உங்களுக்கு போன் போட்டுக்கிட்டே இருக்காம். நீங்க எடுக்கலைங்கறதால எனக்கு போட்டிருக்கு. அது குரலே சரியில்ல. கோவிச்சுக்காம கொஞ்சம் என்னன்னு கேளுங்க.”

"என்னடா?” அலுப்பின் அழுத்தம் கூடியிருந்ததை என்னாலேயே உணர முடிந்தது.

அரைத் தூக்கமும் வேண்டா வெறுப்புமாக கேட்டவனது சகலத்தையும் அசைத்துப் போட்டது எதிர்முனையிலிருந்து வந்த செய்தி.

என்ன , என்னடா சொல்ற?”

எனது குரலில் இருந்த பதற்றமும் உடம்பின் நடுக்கமும் ஹேமாவிற்குப் புதிது. ஏதோ நடக்கக் கூடாதது நடந்திருக்கிறது என்று மட்டும் அவளுக்கு புரிந்தது. இந்த எண்ணமே அவளுக்குள்ளும் பதட்டத்தையும் நடுக்கத்தையும் கொண்டு வந்து சேர்த்தது.

சரி, ஒன்னும் ஆகாது. பயப்படாத.பால்ராஜ் இருக்காரா?”

அண்ணன் ஏங்கூடதான் இருக்கார். போனத் தரட்டுமா?”

பால்ராஜ், கொஞ்சம் கோவிச்சுக்காம உங்க கார கொடுத்து உதவ முடியுங்களா?”

என்ன சார் இப்படிக் கேட்டு அந்நியப் படுத்திட்டீங்க. காரப் பத்தினக் கவலை எல்லாம் உங்களுக்கு வேண்டாம் சார். அத நாங்க பார்த்துக்குறோம். நீங்க பதறாம தம்பிக்கிட்ட பேசுங்க சார்

கார எடுத்துக்கிட்டு நேரா திண்டுக்கல் காட்டாஸ்பத்திரிக்குக் கூட்டிட்டு போ. நானும் அண்ணியும் கிளம்பி வாரோம். பயப்படாமப் போ. ஒன்னும் ஆகாது.”

அவனை தைரியமாக இருக்கச் சொன்னாலும் எனக்கு நொடிக்கு நொடி பதற்றமும் பயமும் கூடிக் கொண்டுதானிருந்தது.

ஏங்க, என்ன ஆச்சு?”

அப்பாவுக்கு திடீர்னு கையும் காலும் இழுத்துக்குச்சாம். வாய் வேற கோணிடுச்சாம். காட்டாஸ்பத்திரிக்கு கொண்டுபோக சொல்லியிருக்கேன். ”

தேம்பத் தொடங்கிய ஹேமாவை சமாதானம் செய்வதற்குள் போதும் போதும் என்றானது.

தெனாலியையும் அறத்தையும் அலைபேசியில் அழைத்து விவரத்தை சொன்னேன். அவர்களது உதவி தேவைப் படலாம் என்று சொன்னபோது சொன்னார்கள்,

பார்த்துக்கலாம் விடுங்க சார். ஒன்னும் ஆகாது. போயிட்டு எப்படி இருக்குன்னு சொல்லுங்க. கிளம்பி வரோம்

இல்ல தெனாலி , கொஞ்சம் பணம் தேவைப் படலாம்...”  முடிக்கக் கூட விடாமல் இடை மறித்தார்,

அதான் பார்த்துக்கலாம்னு சொன்னேனே சார். நீங்க இதப் பத்தியெல்லாம் கவலப் படாம அப்பாவப் பார்த்து ஆக வேண்டியதப் பாருங்க. இத நாங்கப் பார்த்துக்கறோம்

அப்பாடா என்றிருந்தது. மருத்துவ மனை என்று போய்விட்டால் என்ன ஆகும் என்று தெரியாது. வகை தொகையாக உறிஞ்சி எடுத்து விடுவார்கள் என்று கேள்விப் பட்டிருக்கிறேன். காட்டாஸ்பத்திரி ஒன்றும் அப்படி இல்லை என்றாலும் இந்த நிலைமையில் நிறையத்தான் ஆகும் என்று பட்டது. பணத்திற்கு என்ன செய்வது என்று விழி பிதுங்கிய நேரத்தில் தெனாலியின் வார்த்தைகள் தெம்பைத் தந்தன.

இரண்டரை மணி நேரத்துப் பயணத்தில் நானும் ஹேமாவும் ஒருவருக்கொருவர் பேசிக் கொள்ளக் கூட இல்லை. அநேகமாக பயணச்சீட்டு வாங்குவதற்காக நடத்துநரிடம் வாய் திறந்ததோடு சரி. அடிக்கடி அவள் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டிருந்தாள். நானும்தான்.

மருத்துவ மனையில் தம்பி எதிர்கொண்டான்.

என்னடா, எப்படி இருக்கார்?”

உதட்டைப் பிதுக்கினான். கண்கள் சன்னமாக சுரக்கத் தொடங்கியிருந்தன. அவன் உதட்டைப் பிதுக்கிய விதம் கொஞ்சம் பயத்தை  கொண்டுவந்து சேர்த்தது.

சொல்லுடா?”

எனக்கும் சுரக்கத் தொடங்கிவிட்டது.

இங்க முடியாதாம். திருச்சிக்கோ அல்லது மதுரைக்கோ கூட்டிட்டுப் போகச் சொல்றாங்க.”

அப்பாவை அப்படி ஒரு நிலையில் நான் பார்த்ததே இல்லை. அப்படி ஒரு நிலையில் அமர்ந்திருதார். யாரையும் அவருக்குத் தெரியவில்லை. சற்றேரக் குறைய கோமா நிலையில் இருந்தார். அம்மாவும் ஹேமாவும் கட்டிப் பிடித்து அழுது கொண்டிருந்தார்கள். அதட்டவும் கொஞ்சம் அமைதியானார்கள்.

டாக்டரப் பார்க்கலாம் வா

தம்பியைப் பார்த்ததும் மருத்துவருக்கு கோபம் வந்துவிட்டது.

“ஏம்பா, இன்னுமா கூட்டிட்டுப் போகல?. பச்சப் புள்ளைக்கு சொல்றமாதிரிதானே சொன்னேன். நேரம் ஆக ஆக ஆபத்துன்னு சொன்னேன்ல. கொஞ்சம் கூட சீரியஸ்னெஸ் இல்லாம”

“இல்ல சார் இப்பதான் அண்ணன் வந்துச்சு. அதான்..”

“ வணக்கங்க சார்.” மருத்துவரிடம் அப்பாவின் நிலை குறித்து விசாரித்தேன்.

அப்பாவிற்கு வாதம் இல்லை என்றும் மூளையில் ஏதோ கசிவு இருப்பதாகப் படுவதாகவும், உடனே மதுரைக்கோ திருச்சிக்கோ அழைத்துப் போய் மூளையில் ஒரு அறுவை செய்தால் காப்பாற்ற வாய்ப்பிருப்பதாகவும் கூறினார்.

திருச்சி போக இரண்டரை மணி நேரமாகும் என்பதால் மதுரைக்கே அழைத்துப் போகச் சொன்னார். ஆனால் நண்பர்கள் எல்லோரும் திருச்சியில் இருப்பதாலும் மதுரையில் பணம் புரட்ட இயலாது என்பதாலும் காரில் அப்பாவைத் தூக்கிப் போட்டுக் கொண்டு திருச்சிக்கு கிளம்பினோம். தெனாலிக்கு அலை பேசினேன். எது பற்றியும் பயப்பட வேண்டாம் என்றும், நாங்கள் வருவதற்குள் அறமும் தானும் சகல ஏற்பாடுகளோடும் மருத்துவ மனைக்கு வந்துவிடுவதாகவும் சொன்னார்.

வழி நெடுகிலும் அப்பாவின் வயிறு அசைகிறதா என்று பார்த்துக் கொண்டே வந்தேன். அம்மாவும் ஹேமாவும் அழுதுகொண்டே வந்தார்கள்.

கார் மருத்துவ மனைக்குள் நுழைந்தபோது என்னவெறு சொல்லத் தெரியாத ஒரு அச்சம் எங்கள் அனைவரையும் அப்பிக் கொண்டது.

கதவைத் திறக்கும் முன்னமே அறமும் தெனாலியும் ஸ்ட்ரெச்சரோடு வந்து நின்றார்கள். அப்பாவைத் தூக்கி ஸ்ட்ரெச்சரில் கிடத்துவதற்குள் மருத்துவ மனை ஊழியர்கள் வாங்கிக் கொண்டு பறந்தார்கள்.

அப்பாவின் ஸ்கேனைப் பார்த்த மருத்துவர் ராமக்கிருஷ்ணன் ஈஷ்வர் இதில் பயபடுவதற்கு ஒன்றுமே இல்லை என்று சொன்னது உண்மையிலுமே வயிற்றில் பால் வார்த்தது.

வயது ஆக ஆக மூளை சுருங்கி மூளைக்கும் மண்டை ஓட்டிற்கும் இடையே சின்ன இடைவெளி உருவாகும் என்றும் அந்த இடை வெளியில் ஒரு படிமம் உருவாகி உள்ளதாகவும் சொன்னவர், மண்டையில் சின்னதாய் ஒரு துளையிட்டு மூளைக்கும் மண்டை ஓட்டிற்கும் இடையில் உள்ள படிமத்தை அதிர்வில் நீர்மமாக்கி அப்படியே உறிஞ்சி எடுத்து விட்டால் சரியாகிவிடும் என்றும் சொன்னார்.

எவ்வளவு ஆகுங்க சார்?”

சொன்னார்.

எப்ப சார் செய்யனும்?”

நீங்க எப்ப உங்க அப்பாவக் கொண்டு வந்து என்னிடம் கொடுத்தாலும் நான் அரை மணி நேரத்தில் அவரை குணப்படுத்திக் கொடுத்துடுவேன். ஆனா ஒன்னு நீங்க தெரிஞ்சுக்கனும், இப்ப அவர் செத்துட்டு இருக்கார்.”

சரிங்க சார். செய்துடுங்க.”

தெனாலி தயாராகவே வந்திருந்ததால் பணப் பிரச்சினையில்லாமல் போனது.

ஏற்பாடுகள் விரைவுபட்டன.

மருத்துவர்கள் எழுதிக் கொடுத்துக் கொண்டே இருந்தார்கள். நாங்களும் அவர்கள் எழுதித் தரும் சீட்டுகளை எடுத்துக்கொண்டு ஆளாளுக்குப் பறந்து கொண்டிருந்தோம்.

அப்பாவிற்கு மொட்டை அடித்துவிட்டிருந்தார்கள். பச்சை நிற உடை அணிவித்து தயாராக வைத்திருந்தார்கள்.

நேரம் ஆக ஆக பயம் பெருமளவு எங்களவிட்டு கடந்து போயிருந்தது. அறுவைக் கூடத்திற்கும் தீவிரக் கண்காணிப்பு பிரிவிற்கும் இடையே உள்ள வெராண்டாவில் அமர்ந்திருந்தோம். அங்கு அமர்ந்திருந்த 40 வயது மதிக்கத் தக்க ஒரு பெண் அழுதபடியே ஒவ்வொரு தெய்வமாக வேண்டிக் கொண்டிருந்தார். “மாரியாத்தா எங்கம்மாவக் கொடுத்துடு, ஏசு சாமி, மேரியாத்தா எங்கம்மாவ எனக்குக் கொடுத்துடுஎன்பதாக இருந்தது அந்த அம்மாவின் கோரிக்கை. அல்லாவையும் அவர் விடவில்லை.

அவர் நிறுத்தவே இல்லை. விடாது அழுதபடியே வேண்டிக் கொண்டிருந்தார்.
என்னவென்று விசாரித்ததில் அவரது அம்மாவிற்கு மூளையில் நரம்பொன்று வெடித்து ரத்தக் கசிவு ஏற்பட்டிருக்கிறது. ரத்தக் கசிவு நிறைய இருந்ததால் மருத்துவர்கள் கை விரித்திருக்கிறார்கள். வீணில் செலவு செய்ய வேண்டமென்றும் வீட்டிற்கு அழைத்துப் போகுமாறும் சொல்லியிருக்கிறார்கள். இவர்களது வற்புறுத்தல் காரணமாக நம்பிக்கை கொஞ்சமும் இல்லாமல் அறுவைக்கு மருத்துவர்கள் ஒத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

அந்தப் பெண் இன்னமும் அழுது கொண்டே தொழுதுகொண்டிருந்தார். நேற்றிலிருந்தே அவர் எதுவும் சாப்பிடாமல் இப்படியேதான் அழுதுகொண்டிருப்பதாக சொன்னார்கள்.

அப்பாவோடு அவரது அம்மாவையும் அறுவைக் கூடத்திற்கு எடுத்துப் போனார்கள்.

அழுதுகொண்டே இருந்த அந்தப் பெண்ணை என் அம்மா ஒரு வழியாக தன் மடிக்கு மாற்றியிருந்தார். அவரது முடியை கோதியபடியே அம்மா ,” ஒண்னும் ஆகாது சாமி, பயப்படாதஎன்று ஏதேதோ சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். அம்மாவின் மடியும் ஸ்பரிசமும் அந்தப் பெண்னைக் கொஞ்சம் ஆசுவாசப் படுத்தியிருக்க வேண்டும். சிறு பிள்ளை மாதிரி அம்மாவின்முந்தானையைப் பிடித்து உருட்டிக் கொண்டே இருந்தார். ஆனாலும் அழுகை மட்டும்  நிற்கவே இல்லை.

ஒரு மணி நேரம் கழித்து அறுவைக் கூடத்தின் கதவு திறந்தது.

முதலில் அவர்களைத் தான் மருத்துவர்கள் அழைத்தார்கள். ரத்தம் அதிகமாக கசிவதால் அறுவை செய்ய இயலவில்லை என்று மருத்துவர் சொன்னதுதான் தாமதம் அந்தப் பெண் தரையில் விழுந்து அழ ஆரம்பித்திருந்தார். அவரைத் தூக்கியெடுத்து தாங்கியபடியே வெளியே சென்று விட்டார்கள்.

இப்போது எங்களை அழைத்தார்கள்.

என்னிடம் கை கொடுத்தார் மருத்துவர். அம்மாவின் கன்னத்தை தட்டிக் கொடுத்தார்.  “ போய்ப் பாருங்கம்மா உங்க வீட்டுக் காரரை

தலையில் பெரிதாய் கட்டுப் போட்டிருந்தார்கள். மயக்க நிலையில் இருந்தார். கொஞ்ச நேரத்தில் எங்களை வெளியேற்றிவிட்டார்கள்.

வெராண்டா வெறிச்சோடிக் கிடந்தது.

நாற்காலியில் அமர்ந்ததும் அம்மா அழ ஆரம்பித்துவிட்டார். சரி கொஞ்சம் அழுது ஆறட்டும் என்று விட்டால் போகப் போக அழுகை அதிகமானது.

ஏம்மா அப்பாதான் நல்லா வந்துட்டார்ல.அப்புறம் ஏன் அழறே?”

அதுக்கில்லடா

ஒருக்கால் தலையில் பெரிய கட்டோடு மயக்க நிலையில் பார்த்தது தாங்க வில்லையோ என்று நினைத்து அவற்றை எல்லாம் காலையில் அப்புறப் படுத்தி விடுவார்கள் என்று தைரியம் சொல்லிப் பார்த்தோம்

அதுக்கெல்லாம் ஒன்னும் இல்லடா”, சொல்லிவிட்டு மீண்டும் அழ ஆரம்பித்தார்.

, இவ்வளவு பணத்தக் கட்டி எப்படி அப்பாவ வெளியே கொண்டு போகப் போறோம்னு பயமா?

அதெல்லாம் இல்லடா. பத்து வட்டிக்காச்சும் வாங்கி காப்பாத்திடுவீங்கன்னு தெரியாதா?”

அப்புறம் எதுக்கு இப்படி அழுவுற?”

அந்தப் பொண்ணு ஒவ்வொரு சாமியா கூப்பிட்டு எப்படி அழுதுச்சு. எல்லா சாமிக்கும் ஈரங்காஞ்சு கண்ணவிஞ்சுப் போச்சேடா

அம்மா இன்னமும் அழுதுகொண்டுதானிருந்தார்.

நன்றி: “காக்கைச் சிறகினிலே”


இதை முதலில்.....

அது பார்ப்பனத் திமிர் என்றால் இது இடைசாதித் திமிர்தானே?

அன்பிற்குரிய திரு ஸ்டாலின் அவர்களுக்கு, வணக்கம். தந்தையை இழந்து தவிக்கிற என்பதைவிட ஏறத்தாழ ஐம்பதாண்டு காலமாக உங்களை வழிநடத்திக் கொண்டி...