கவிதை

எங்கள் பூமியெங்குமவர்கள்

அத்துமீறி நுழைந்தது

வெள்ளக் காலத்தில்

தூவப்படும்

உணவுப் பொட்டலங்களிப் போல்

குண்டுகளை வீசியது

விதவிதமாய்

எம் மக்களை

விருந்து தின்ற எமனுக்கு

செரிக்காமல் கசிந்த

ஏப்பத்தின் புளிவாடை

தேனெடுப்பது

ஆடு மாடு மேய்ப்பது

சுள்ளி பொறுக்குவது தவிர

வேறெந்த வேலையும் தெரியாத

வனத்தைத் தவிர

வேறு இடமறியாத

அப்பாவித் திரளை

ஆயுதப் பயிற்சி எடுக்கிறார்கள்

என்று அவன் சொன்ன பொய்

உலகச் சராசரிகள் உச்சுக் கொட்ட

உள்ளூர் சராசரிகள்

கைகள் தட்ட

பொழுதை போக்க

எங்கள் பெண்களை அவர்கள்

குதறிச் சுவைத்தது

களவு போன

எங்கள் வாழ்க்கையை மீட்க

ஆயுதமேந்துவதும்

மனித வெடிகுண்டாய் நாங்கள்

மாறுவதும்

எல்லாம் புரிகிறது

“தீவிரவாதிகளுக்கும்

ராணுவ வீரர்களுக்கும்

இன்று நடந்த சண்டையில்”

என்று

வாசிக்கப் படும்

செய்தியைத் தவிர