ஒரு பிணம் இரண்டு பாடைகள்

மயானம் வரைக்கும் பிணங்களைக் கொண்டு செல்வதற்குத்தான் பாடை என்பது பொதுப் புத்தி. எவ்வளவுதான் வசதியானவர்களாக இருந்தாலும் இதுதான் நடக்கும். வசதிக்கு ஏற்ப அலங்காரங்களும் ஆடம்பரங்களும் வேண்டுமானால் கூடவோ குறையவோ செய்யும். ஆனால் ஒரு வீட்டில் ஒரு பிணம் விழுந்தால் ஒரு பாடைதான் கட்டுவார்கள்.

இப்படித்தான் நானும் நினைத்திருந்தேன் 1987 வரை.

அந்த ஆண்டுதான் அது நடந்தது.

ராஜஸ்தான் மாநிலம், தியாரோலே கிராமம்.

ஒரு இழவு வீடு.

வாசலில் இரண்டு பாடைகளைக் கட்டிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

ரூப் கன்வர் என்ற இளம் பெண்ணின் கணவர் நோய் வாய் பட்டு இறந்து போகிறார். ஏகத்துக்கும் கூட்டம்.

எல்லோரும் அழுது கொண்டிருக்கிறார்கள். ரூப் கன்வர், இறந்து போன அவரது கணவரின் காலடியில் அமர்ந்து அழுது கொண்டிருக்கிறார்.

பொதுவாகவே ஒரு மரணம் நிகழுமானால் அவரது உறவினர்களும் அவரைச் சார்ந்தவர்களும் இறந்து போனவரின் இழப்பின் சுமை அழுத்த அழுவார்கள்.

ஆனால் ரூப் கன்வர் அன்று தனது கணவரது பிணத்தின் காலடியில் அமர்ந்து அழுது கொண்டிருந்தது அதற்காக மட்டுமல்ல.

அந்தி சாய்ந்த போது எரியூட்டுவதற்காக இறந்து போன மனிதனின் பிணத்தை ஒரு பாடையில் ஏற்றுகிறார்கள். இன்னொரு பாடையில் ரூப் கன்வரை ஏற்றுகிறார்கள். ஊர்வலம் தொடங்குகிறது. கன்னங்கறைய அழுதபடியே அந்தச் சின்ன மகள் இரு புறமும் இருப்பவர்களைப் பார்த்து கை கூப்பி தொழுதபடியே போகிறாள்.

போகும் வழியெங்கும் திரண்டிருந்த கூட்டம் ரூப் கன்வரை பதிலுக்கு தொழுத படியே உரத்த குரலில் கூச்சலிடுகிறது

“சதி மாதாக்கி ஜே”

அவரது கணவருக்கு கொள்ளி வைக்கப் பட்டு தீ கொழுந்து விட்டு எரிகிறது.

ஒரு மருத்துவர் வருகிறார். கதறக் கதற, திமிறத் திமிற அந்த பேதைக்கு மயக்க ஊசி போடப் படுகிறது.

மயங்கிய நிலையில் இருந்த ரூப் கன்வரை அவரது சகோதரர்களும் உரிமை கொண்ட உறவினர்களும் எரியும் சிதையில் வீசுகிறார்கள்.

தொழுத படியும் ,அழுத படியும் திரண்டிருந்த கூட்டம் ஆர்ப்பறிக்கிறது,

“சதி மாதாக்கி ஜே”

இதே மாதிரி ஒரு பின்னந்தியில் இதே மாதிரி எரியும் ஒரு சிதையில் வீசி எறியப்பட்டு எரிந்து சாம்பலாகிறாள் ஒரு யுவதி. பார்த்துக் கொதித்துப் போன நெருடா எழுதினான்,

“ இந்தியா எனும் தேசத்தில்
ஒரு அந்தி வேலை நேரத்தில்
ஒரு நதியின்
பசுங்கரை தன்னில்
நான் கண்ட நெருப்புதான்

பெண்ணா
பெரு நெருப்பா?

சிதையா
சிதறும் சாம்பலா?

ஏதென்று
தெரியா வண்ணம்
எல்லாமே
எரிந்து தணிந்தது

அந்த
இறப்பில்

அந்தத்
துர் மரணத்தில்

அங்கே
எதுவும்
உயிரோடு இல்லை”

எப்படியோ ரூப் கன்வரின் கொலை வழக்காகிறது. மயக்க ஊசி போட்ட மருத்துவர் உட்பட முப்பத்தி இரண்டு பேர் கைது செய்யப் படுகிறார்கள். வழக்கு நடக்கிறது. கொடுமை என்னவெனில், கதறக் கதற , திமிறத் திமிற எரிந்த தீயில் அந்த இளைய மகள் வீசப் பட்டதற்கு சாட்சியே இல்லை என்று அந்த வழக்கு தள்ளுபடியானது.

அதைவிடக் கொடுமை என்னவெனில் தியாரோலா இன்றைக்கு ஒரு பரபரப்பான சுற்றுலாத் தளம்.

அங்கு ரூப் கன்வருக்கு ஒரு சதி மாதா ஆலயம் உண்டு. நுழைவுக் கட்டணமும் உண்டு. நல்ல வசூலும் குவிவதாய் தகவல்கள் சொல்கின்றன.

போதுமன அளவிற்கு எதிர்ப்பியக்கங்கள் இல்லாது போனது.

விளைவாக,

1999 ஆம் ஆண்டு உத்திரப் பிரதேசத்தில் காச நோயினால் இறந்துபோன கணவரின் சிதையில் தள்ளப்பட்டு சரண்ஷா என்ற பெண் சாம்பலகிறாள்.

அப்போதும் திரண்டிருந்த கூட்டம் ,

“சதி மாதாக்கி ஜே” சொன்னதோடு கடமையைக் கத்தறித்துக் கொண்டது.

நெருடா எழுதினான்

அசையவில்லை தேசம்.

ரூப் கன்வர் எரிந்து போனாள்.

ரூப் கன்வர் எரிந்த போதும் அசையவில்லை தேசம்,

சரண்ஷா எரிந்தாள்.

இதற்கும் தேசம் தேவையான அளவு அசையவில்லை.

விளைவாக,

பீஹாரிலிருந்து சுற்றுலா வந்த இடத்தில், நம் தமிழ் மண்ணில் ஒரு ஆண் இறந்து போகிறான். அவனது சிதையில் தள்ள அவளது மனைவியை நெருங்குகிறார்கள் . உசிரைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள தப்பித்து குழந்தைகளோடு ஓடுகிறாள். விரட்டுகிறார்கள். இறுதியாக ஒரு காவல் நிலையத்தில் தஞ்சம் புகுந்து விடுகிறாள்.

பஞ்சாயத்து செய்து காவலர்கள் அவளைக் காப்பாற்றுகிறார்கள்.

இது தமிழ் நாட்டுக் காவல் நிலையம். அவள் காப்பாற்றப் பட்டு விட்டாள். இதுவே அவர்களது மாநிலமாக இருந்திருந்தால் சதி மாதாவின் எண்ணிக்கை ஒன்று கூடியிருக்கக் கூடும்.

இரண்டு மாதங்கள் கூட இருக்காது இது நடந்து.

நம் கவனத்திற்கு வராமல் எண்ணற்ற பெண்கள் சதி மாதாக்களாக மாறிக்கொண்டு இருப்பதற்கும் வாய்ப்புண்டு.

நாம் அசைவற்று இருந்தால்

“சதி மாதாக்கி ஜே” சொல்லிக் கொண்டே

பாடைகளில் உசிரோடு மனுஷிகளை கொண்டுபோகவே செய்வார்கள்.

நன்றி :  “குறி” இதழ்