அப்ப நான்?

சரியான ஆங்கிலம் , பிழையான ஆங்கிலம், நல்ல ஆங்கிலம் , மோசமான ஆங்கிலம் என்பதெல்லாம் கிடையாது என்று சொல்வதுண்டு. "standard english" என்று மட்டுமே ஒன்று இருப்பதாகவும் தெரிகிறது. அந்த “standard" ம் இடத்திற்கு இடம் மாறுபடுவதாகவும் இருக்கிறது.

உச்சரிப்பு , எழுத்து இரண்டுக்கும் தொடர்பே இல்லாத இடங்களே ஆங்கிலத்தில் மிக அதிகம். ஒலியும் எழுத்தும் இவ்வளவு முரண்பட்டு நிற்பதை வேறு எந்த மொழியிலும் பார்க்க இயலாது.

சொற்குற்றம், பொருட்குற்றம் என்பதெல்லாம் ஆங்கிலத்தில் அவ்வளவாகக் கண்டுகொள்ளப் படுவதில்லை என்றே சொல்லலாம். தொடர்புக்கு உதவினால் (communication) போதும் என்கிற நிலைதான்.

இதுதான் ஆங்கிலம் இப்படி விஸ்வரூபமெடுத்து உலகை தன் கரங்களுக்குள்ளும் கட்டுப் பாட்டிற்குள்ளும் கொண்டுவந்து வைத்துக் கொள்ள ஏதுவாயிருந்தது என்றும் சொல்லலாம்.

இரண்டு நாட்களுக்கு முன்னால் "black" என்ற தலைப்பிலொரு ஆப்பிரிக்க பெண் குழந்தை எழுதிய கவிதை தோழன் ஜானகிராமன் மூலமாக எனக்கு வந்தது. என்னை சுண்டி இழுத்தது அந்தக் கவிதையின் மொழி நடைதான்.

அமெரிக்க, லத்தீன் அமெரிக்க, ஐரோப்பிய, இந்திய, ஆப்பிரிக்க இப்படி எந்தத் தரத்திற்கும் கொஞ்சமும் ஒத்துப் போகாத ஒரு மொழி நடை. நம்மிடம் இருப்பது போல் ஆங்கிலத்திலும் பண்டிதர்கள் இருந்திருப்பின் தற்கொலை செய்திருப்பான் அல்லது அந்தக் கவிதையைக் கிழித்துப் போட்டுவிட்டு அதைத் தொட்ட கைகளை டெட்டால் விட்டுக் கழுவியிருப்பான். அப்படி ஒரு உடைசலான மொழி.

ஒன்று, அதை எழுதியக் குழந்தைக்கு ஆங்கிலம் எழுத அவ்வளவாகத் தெரியாதிருந்திருக்க வேண்டும். அல்லது எங்களை அடிமைப் படுத்திய  ஆங்கிலத்தை என்னால் முடிந்த அளவு சிதைத்து சின்னாப் பின்னப் படுத்துகிறேன் பார் என்ற கோவமாக இருக்க வேண்டும்.

காரணம் எதுவாயிருப்பினும் எனக்கு மகிழ்ச்சிதான்.  அவ்வளவாய் எழுதத் தெரியாதவள் எனில், சரியாய் எழுத வராத ஒரு குழந்தையால் உடைந்த நடையில் இவ்வளவு பெரிய வலியை இவ்வளவு சரியாகவும் நேர்த்தியாகவும்

கொண்டு சேர்க்க முடிந்திருக்கிறதே என்ற மகிழ்ச்சி.

அடிமையாக்கியதனால் வந்த கோவமெனில், ஆதிக்கத்தை இப்படி நொறுக்கிப் போட்ட செய்நேர்த்திக்காகவும் மகிழ்ச்சி.

அவள் எழுதுகிறாள்,

"when i born i black

when i grow up i black  

when i go in sun i black
when i scared i black
when i sick i black
and when i die i still black
and u white fellows
when u born u pink
when u grow up u white
when u go in sun u red
when u cold u blue
when u scared u yellow
when u sick u green
when u die u grey
and u call me coloured

இப்படியாக நீள்கிறது அந்தக் கவிதை.

கொஞ்சம் அந்த மொழி நடையைப் பாருங்கள்.. இவ்வளவு மோசமான நடை எவ்வளவு அழுத்தமாக விசயத்தை சொல்கிறது பாருங்கள்.

சொன்னால் நம்ப மாட்டீர்கள், நானும் ஜானகியும் அரை மணி நேரம் அலை பேசியில் அவளது மொழி குறித்து சிலாகித்தோம். இந்த மொழியை வைத்து இவ்வளவுஅழுத்தமாக விளங்க வைக்கிறாளே. உண்மையிலுமே அவள் தேர்ந்த ஆளுமைக்காரி என்று ஒருவருக்கொருவர் சொல்லிக் கொண்டோம்.

ஆனால் அவளது திறமையை , ஆளுமைக்கு கொஞ்சமும் குறைந்தவளல்ல என்று என் பிள்ளை ஒருவன் இன்று நிரூபித்தாள்.

இன்று எங்கள் பள்ளியில் உடற்றிரப் போட்டிகள் நடந்தன.

 நல்ல வெயில் . பொங்கிக் கரைபுரண்டு ஓடியது உற்சாகம்.  நானும் சக ஆசிரியர் ஒருவரும் பிள்ளைகளை ஒழுங்குப் படுத்திக் கொண்டிருந்தோம்.

பன்னிரண்டாம் வகுப்பு மாணவி ஒருத்தி மிகுந்த உற்சாகத்தோடு அங்கும் இங்கும்பறந்து கொண்டிருந்தாள். அவளும் நாங்களும் நேருக்கு நேர் நின்றபோது,

” good morning”

“ஏய் சாரெல்லாம் கிடையாதா”

“ you no sir now”

”பாருங்களேன். இங்க்லீஷ் க்ளாஸ்ல ஒரு வார்த்தை வராது.இப்ப பாருங்க அன்பு எப்படி கிழிக்கிறான்னு. ஆமா, சம்மரி படிச்சியா நீ”

விளையாட்டாய்தான் கேட்டேன். வெடித்து சிரித்து சொன்னாள்,

you no english sir  i no student now"

மிரண்டு கேட்டேன்,

 “அப்ப?”

சொன்னாள்

”:this no class

i no student 

you no teacher"

அப்புறம்...?

“this ground

i athelate

he refree"

”அப்ப நான் ?”

“bloody audience"

சிரித்துக் கொண்டே ஓடிவிட்டாள். எப்போதுமே அவள் செல்லம்தான்.

இவள் பேசியதும் உடைந்த ஆங்கிலம்தான். ஆனால் என்னமாய் புரிய வைத்துவிட்டாள்

ஒன்று தோன்றுகிறது எல்லா விதத்திலும் இவர்களை இப்படியே கொஞ்சம் அனுமதித்து கொஞ்சம் ரசிக்கப் பழகினால்தான் என்ன?