நினைவில் காடுள்ள மிருகத்தைப் பழக்க முடியாது

“ திரைப் படம் தொடங்கி பத்து நிமிடங்கள்கூட கடந்திருக்காது.

‘ உங்கள் திரையரங்கில் ஒரு வெடிகுண்டு வைத்திருக்கிறோம். முடிந்தால் காப்பாற்றிக் கொள்ளுங்கள்’

தொலை பேசி துண்டிக்கப்பட்டது.

‘ இதோ இப்படீங்கறதுக்குள்ளாக’மொத்த அரங்கமும் காலியாகிறது. தீயணைப்புத் துறையினர் வந்து சேர்வதற்குக் கால தாமதமாகும் சூழல். உள்ளே புகுந்து தேடலாம் என்று ஒரு யோசனை வருகிறது. ஆனால் அதை செய்யும் தைரியம் மட்டும் யாருக்கும் இல்லை.

“டேய் டைசா, இங்க வா! உள்ளப் போயி எங்கயாச்சும் குண்டு இருக்கான்னு பாரு.”

டைசன் ஒரு அநாதை. அப்படியே அவனுக்கு ஏதேனும் நிகழ்ந்தாலும் கேள்வி கேட்க யாரும் இல்லை என்கிற தைரியம் எல்லோருக்கும்.

குழந்தை உள்ளே நுழைகிறான். பென்ச்சுகள் அடியில், நாற்காலிகள் அடியில் என்று அங்குலம் அங்குலமாக அலசி எடுக்கிறான். இறுதியாக தீ என்று எழுதிய வாளி மணலில் இருந்தது. கிடாசும் போது வெடித்தது. அப்படியே மயங்கிப் போகிறான். சிறு சிறு காயங்கள்.

யாரும் கண்டுகொள்ள வில்லை. ஒரு ஏழைக் கிழவி அவனை எடுத்துப் போய் மருத்துவம் பார்க்கிறார்.

தேறுகிறான்.

கொஞ்சம் ஆளாகிறான் அனைத்து வகையிலும்.

ஒரு பஞ்சாயத்தில் மூன்று பிள்ளைகளோடு அப்பாவும் இவன் மற்றும் இவன் தம்பியோடு இவன் அம்மாவும் பிரிய, கொஞ்ச நாட்களிலேயே ஒரு அநாதை விடுதியில் இவர்களை விட்டுவிட்டு அம்மாவும் எங்கோ போய்விட..., இவனே இவனது தம்பியையும் திரை அரங்கத்தில் வேலை செய்து காப்பாற்றுகிறான்.

அந்த வெடிகுண்டு சம்பவம் நடந்த பிறகு இவனது தம்பியைப் பற்றியும் தகவல் இல்லை.

இவன் ஆளாகி தேடுகையில் மீண்டும் அவனது குடும்பம் முழுமையும் ஒன்றாகவும் வளமையாகவும் இருப்பதை அறிகிறான்.

அவர்களோடு இருக்க வற்புறுத்துகிறார்கள்.

“ எல்லோரும் இருந்த போதே என்னை அநாதையாக்கினீர்கள். இனி வேண்டாம். நான் அநாதைக் குழந்தைகளோடும் அவர்களுக்காகவுமே வாழப் போகிறேன் என்று முகத்தில் அறைந்துவிட்டு ஒரு அநாதை இல்லம் தொடங்கி மிகுந்த கஷ்டத்தோடு அதை நடத்தி வருகிறார்”

இதைப் படித்தால் ஏதோ ஒரு நாவலின் அல்லது திரைப் படத்தின் மொழிபெயற்புச் சுருக்கம் என்றுதான் தோன்றும்.சத்தியமாய் இல்லை , புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தில் “சாராள் இல்லம்” தோழர் டைசன் அவர்களின் கதைதான் இது. தோழர் சுரேகா தனது வலையில் “சாராள் இல்லம்” என்ற பெயரில் இட்ட இடுகையின் சுருக்கம்தான் இது.

அந்தப் பதிவின் இறுதிப் பாரா

“ நம் பதிவர் சமூகத்தால் முடியாதது எதுவும் இல்லை.என் நோக்கமெல்லாம் நாம் ஒவ்வொரு பதிவரும் ஒவ்வொரு குழந்தையை தத்து எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். நம்மால் ஆன கல்வி, உணவு, உடை,உதவிகளைச் செய்ய வேண்டும்.இது நம் நிலைக்கு மிகச் சிறியத் தொகையாகத்தானிருக்கும். இதை நாம் கூட்டாகவும் செய்யலாம்.இரண்டு மூன்று நபர்கள் சேர்ந்து ஒரு குழந்தையை தத்து எடுத்துக் கொள்ளலாம். ஒரு ஆண்டுக்கு ஆகும் செலவைத் தந்துவிட்டால் ஒரு குழந்தை தன் வாழ்வை உங்களின் பெயரால் வாழும்.

வாருங்கள் வடம் பிடிப்போம்”

இந்தக் கடைசிப் பகுதி என்னை என்னவோ செய்தது.

பதிவர்கள் நினைத்தால் சேர்ந்தோ தனியாகவோ அநாதைக் குழந்தைகளைத் தத்தெடுக்கலாம் என்கிறார். ஆனால் ஒரு பதிவர் நினைத்தால் இணையத்தை எவ்வளவு லகுவாக நல்ல காரியத்திற்குப் பயன் படுத்தாலாமென்பதற்கு சுரேகா ஒரு நல்ல உதாரணம்.

யார் இந்த ஆள் என்று பார்க்கலாமே என்று அவருடைய தன் குறிப்பைப் பார்க்கலாம் என்றபோதுதான்,

“ நினைவில் காடுள்ள மிருகத்தைப் பழக்க முடியாது. நான் அந்த மிருகம். இதோ காடு நோக்கி...” என்று இருந்தது. ‘ ஐ! நம்ம ஜாதி’ என்று மனசு துள்ளியது. நல்ல வேளையாக அங்கே அவரது அலைபேசி எண் கிடைத்தது.

தொடர்பு கொண்டேன்.

ஆச்சரியம் என்னை அவருக்கு ஏற்கனவே தெரிந்திருந்தது. ஞானாலயா அய்யா அவருக்கு ஏற்கனவே எனது நூலை வாசிக்கக் கொடுத்திருந்திருக்கிறார்.

பேசினோம் பேசினோம் பேசிக் கொண்டே இருந்தோம்.

இணையத்தின் மூலம் அதிலும் குறிப்பாக முக நூல் மற்றும் வலைதளத்தின் மூலம் இந்தச் சமூகத்தை நாம் விரும்புகிறமாதிரி புரட்டிப் போட்டுவிட முடியும் என்பதில் என்னை விடவும் உறுதியாக இருந்தார்.

தொடர்ந்து பேசிக் கொண்டே இருக்கிறேன். நல்ல விளைவுகளை மட்டுமல்ல ஒரு நல்ல பதிவு இப்படி சில இம்சைகளையும் சேர்த்தேதான் கொண்டு வந்து சேர்க்கும் என்பதை அவர் இப்போது உணர்ந்திருக்கக் கூடும்.

why g?
என்று ஒரு பதிவு.

கல்வி வியாபாரிகள் கையில் சிக்கிக் கொள்ளும் போது இடைத் தரகர்கள் என்னவெல்லாம் வேலை செய்வார்கள் என்பதை அழகாக சொல்கிறது.

சமீபத்தில் ஒரு பள்ளிக்கூடத்தில் இவரது நண்பரின் குழந்தையை சேர்ப்பதற்காகப் போயிருக்கிறார்கள். எப்படியேனும் அந்தப் பள்ளியில் தன் பிள்ளையை சேர்த்துவிட வேண்டும் என்பதில் அவரது நண்பர் பிடிவாதமாக இருந்திருக்கிறார்.

எப்படியோ ஒரு இடைத் தரகர் மூலம் பெருந்தரகரைப் பார்க்க சென்றிருக்கிறார்கள்.அந்தப் பெருந்தரகரும் அந்தப் பள்ளியின் முதலாளிகளில் ஒருவர்.சிறந்த நடிகர். ஒரு சிறந்த நடிகரின் மகன். ஒரு பெரும் பெரும் பெரும் நடிகரின் சகலையும் கூட.

பெருந்தரகரை நேரில் பார்க்க இயலாது. எதுவாக இருப்பினும் இடைத் தரகர் மூலமே சொல்லி அனுப்ப சொல்கிறார் பெருசு. இடைத் தரகர் போய் வருகிறார்.

”அய்யா பேசிவிடுவார். குழந்தையை தேர்வெழுத சொல்லுங்கள். முடிந்துவிடும். அய்யாவுக்கு 75000 ரூபாய் வேண்டும் “’ என்கிறார்.

தருகிறார்கள்.

பையன் தேர்வில் தேர்ச்சி பெறவில்லை. இடம் மறுக்கப் படவே பெரியவரைப் பார்க்கப் போகிறார்கள்.

இப்போதும் நேரடியாய் சந்திக்க அனுமதி இல்லை. இடைத் தரகர் உள்ளே போய் வெளியே வருகிறார்.

“எண்ட்ரென்ஸ்ல ஃபெயில்னா ஒன்னும் செய்ய முடியாதாம்”

ஒரு வழியாக கிடைக்காத இடத்திற்கு தொலைபேசி செலவிற்கு என்று 6000 ரூபாயை எடுத்துக் கொண்டு மீதியை பெறுகிறார்கள்.

இந்தப் பதிவில் அவர் அந்தப் பள்ளியின் பெயரையோ, பெருந்தரகர் யார் என்றோ சொல்லவில்லை. ஆனால் தலைப்பின் வழியும் அந்த பெருந்தரகரின் புகைப் படத்தையும் போடுகிறார். அந்தப் பதிவை இப்படி முடிக்கிறார்,

“இதுபோல் எத்தனை ஆறாயிரம் ரூபாய்களில் நீங்கள் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறீர்கள்?”

இதற்கு பெரிய துணிச்சல் வேண்டும்.

அந்தப் பெரிய தரகரின் தாயார்தான் அரசு கல்வி குறித்து முடிவெடுக்க நியமித்த் குழுவில் இருந்தவர். வாய்ப்பு கிடைக்கும் போதெல்லாம் வாய் கிழிய தரமான கல்வி குறித்தும் எப்படியெல்லாம் அர்ப்பணிப்போடு கல்வி சேவை செய்ய வேண்டும் என்றும் கிடைக்கிற ஊடகங்களின் வழி முழங்குகிறவர்.

“யாருன்னு கேட்காமலே சின்னக் குழந்தையும் சொல்லும்”  எஜமானரின், தளபதியின் சகளை. அவரை அம்பலப் படுத்தி ஒரு பதிவை அதுவும் சினிமாத் துறையில் இருப்பவரால் எப்படி போட முடியும்?

 உண்மையைச் சொன்னால் உயிரை உயிலெழுதி கொடுத்துவிட்டு வந்தவனால் மட்டுமே இதை இப்படி எழுத முடியும்.

மிகுந்த கவனத்தோடும் அக்கறையோடும் கட்டப்பட்டு ஏறத்தாழ மூன்று தலைமுறைகளாக படாத பாடுபட்டு காப்பாற்றப்பட்டு வந்த ஒரு குடும்பத்தின் போலியான பிம்பத்தை ஒரே ஒரு பதிவின் மூலம் பொடிப் பொடியாக தகர்த்து எறிகிறார்.

ஒருமுறை வண்ணை வளவன் சொன்னார்,

“எப்போதுமே
என் கையில்
பேணாதான் இருக்கும்
என்று சொல்வதற்கு
நான் ஒன்றும் நீயல்ல
நண்பனே

தேவைப் படும்போது
காலம் தரும் கருவி
என்
வலது கைக்கு வரும்

தானாகவே பேணா
மறைந்து போகும்”

இதற்கு பெயர்தான் மக்கள் எழுத்தாளன் என்பது. மக்களுக்காக எழுதுவதும் தேவைப் படும் எனில் எழுதியதை செயலாற்ற களமிறங்குவதும்தான் நல்ல எழுத்தாளனின் அடையாளமாகும்.

“சுரேகா” நல்லதொரு மக்கள் தளம்.

எழுதுவதோடு நிற்கவில்லை இவர். தனது நண்பர் கேபிள் சங்கரோடு இணைந்து “கேட்டால் கிடைக்கும் ” என்றொரு குழுமத்தை ஏற்படுத்தி அதன் மூலம் ஏராளம் செய்து வருகிறார்.

NIIT யில் பணம் கட்டி ஏமாந்த பாலாஜி அவர்களது பணத்தை போராடி வாங்கித் தந்திருக்கின்றனர். அதே நேரத்தில் நடந்த விஷயத்தை அம்பலப் படுத்தவும் செய்கிறார் தனது வலை மூலம். படிப்பவர்கள் ஏமாந்து விடாமல் இருக்கலாம்.

எழுதி என்னத்தக் கிழிச்சீங்க? என்று கேட்பவர்களுக்கு தோழர் சுரேகாவின் வலையையும் செயல்பாடுகளையும் திமிறோடு சொல்ல முடியும்.

இவரது வலை ஆக்கப் பூர்வமானது. மட்டுமல்ல நல்ல கருத்துக்களில், உள்ளடக்கத்தில் கவனம் செலுத்துவோர் அழகியலில் கவனம் செலுத்த மாட்டார்கள் என்று ஒரு பேச்சு உண்டு. அதையும் உடைத்திருக்கிறார் தோழர் சுரேகா.

மிக அழகான, ஈர்க்கிற வலை இவருடையது.

கலையாயினும் வலையாயினும் மக்களுக்காகவே என்று உரத்து சொல்கிறது “சுரேகா”

பாருங்கள்
http://www.surekaa.com/